Gözlerim pınarlarına biber ekilmiş gibi yanıyor,ağlamamak için dişlerimi sıkıyordum.
Ne ilginç bir ülkeydi benim ülkem, birbirinden çok farklı dünyaların ve yaşamların iç içe geçtiği, iç içe yaşandığı... Ben dış halkaların birinde durmuş, içe doğru bakıyordum, anlamaya çalışarak... İç halkalara ait insanların duygularına, mantık yapılarına, beklentilerine, düşünce sistemlerine o kadar yabancıydım ki, sanki birkaç mahalle öteden değil, başka bir gezegenden geliyordum.
Şimdi bir köprü uzanıyordu, St. Petersburg'dan İstanbul'a. Karlı ormanlardan geçerek, su kenarına inşa edilmiş, kubbeleri altın yaldızlı kentleri geride bırakarak, bir başka masmavi suyun kenarına kurulmuş, ince uzun minarelerinin kalem kalem göğe uzandığı mistik kente ulaşan, görünmez, şeffaf bir köprü.
Yalnızdım, çünkü acı sadece tek kişilikti. Korku tek kişilikti.
Ağlamak
Bir süre sonra gözyaşları akamaz olur, insanın içi de dışı da
kururmuş. İstese de ağlayamazmış artık. Ben de öğrendim,
iyi biliyorum bunu.
Sayfa 27Kitabı okudu
Ruhu ölmüş
Ruhu ölmüş biri, sevmeyi becerebilir miydi? Ancak, bunca yıldır
sevmeye alıştığından, alışkanlıklar da insanda yer ettiği için,
seviyor zannedebilirdi belki.
Sayfa 67Kitabı okudu
Ahlak
"Bak evlat," dedi ihtiyar. "Şu bahçede vişne toplayan kızların hepsi senin bacılarındır. Dayı kızların, emmi kızların. Onlarla birlikte büyüdün sen, beşikleriniz yan yana kuruldu avlularda. Gönlünü ferah tutamıyorsan onlara karşı, hepsini kara çarşafa soksam da sen yine günaha girersin.Günah onların saçlarında değil, senin yüreğindedir."
Kiraz ağacından yapılmış bastonuna dayanarak, zorlukla kalktı yerinden, kendine destek vermek isteyen torununu eliyle durdurdu.
"Sen sevabı da günahı da yüreğinde ara."
Sayfa 51 - ahlakKitabı okudu
Kadınlarımızın günü kutlu olsun
Sanki bu ülkede kadınların geçmiş ya da gelecek zamanları yoktu. Onlar, hep geniş zamanlarda yaşardı. Dünleri de bugündü, yarınları da... Böyle gelmiş, böyle giderdi; hiç değişmeden...
Onları onaylamak, onlarla mücadele etmekten daha kolay.
Sayfa 42 - RemziKitabı okudu
Doğum ve ölüm, her birimize eşit mesafede duruyordu ve hepimizin nasibiydi.
Sayfa 113 - RemziKitabı okudu