İçten kırgınım.
Yavaş yavaş içimi kemiren depresyona karşı direnmeye çalıştım ancak sonunda tükendim. Üstesinden gelemedim.
Kendimden nefret ettim. Anılarıma tutunmaya karar verdim. Kendime gelmek için haykırdım.
Fakat yanıt yoktu.
Eğer nefesiniz sizi boğuyorsa artık nefes almanın hiçbir anlamı yok.
Benim sorumluluğumu kim alabilir diye sordum
değerin pahayı aştığı yere nasıl sürgün edildim?
(Uzun olduğundan bu şiiri kendim için paylaşıyorum. Yaklaşık on sene önce Eskişehir'de, Anadolu Üniversitesi'nin kütüphanesinde, benim için zor bir depresyon zamanında okumuştum Zahit Atam'ın Yakın Plan Yeni Türkiye Sineması kitabını. Gariptir, belki tamamen duygusallık, belki şiir gerçekten çok güzel ; ama on yıldır okuduğum onca
Kendine Hiç Değerini Sordun Mu?. Garib Çoban
Ruhu baharsız bir kışla tanıştı maşuğun.
Onun kokusu olmadan bastırılmış solmuş yapraklar gibiydi.
Sessiz bir gökyüzü, kayıp kuşlarını arıyordu sanki.
Gönlü mabeddir insanın; yaradana yükselen bir makam, türlü mezalimin ardından, sığınacağı hanedir.
Ve fakat virane ise eğer, Nebi İbrâhim olmak gerekir.
Çünkü kaygılar, hazlar, kibirler, arzular
Oğuz Atay dan extantaneler
sıkıcı bir saç demetidir, ben de akılsız bir robotum. uyuyakaldı.
--
6. papatyaları çok iyi hatırlıyordu.
--
7. turgut, içinde ifade edemediği tatlı bir duygunun varlığını duyarak direndi: "hayır, sen gene anlat selim, sen başka türlü söylersin."
--
8. "bizim için hüküm hep aynıdır. kısa bir hükümdür: beklediğimiz ve inanamadığımız
Jonghyun
İçten kırgınım.
Yavaş yavaş içimi kemiren depresyona karşı direnmeye çalıştım ancak sonunda tükendim.
Üstesinden gelemedim.
Kendimden nefret ettim. Anılarıma tutunmaya karar verdim. Kendime gelmek için haykırdım.
Fakat yanıt yoktu.
Eğer nefesiniz sizi boğuyorsa artık nefes almanın hiçbir anlamı yok.
Benim sorumluluğumu kim alabilir diye