Ama bir bayram böyle mutlu olamadık. Arifeden bir iki gün önce, bir beyaz araba geldi, anamı aldı gitti. Biz iki kardeş hüngür hüngür ağladık.
Abi anamızı nereye götürdüler?
Hastaneye.
N'olacak?
Ameliyat edeceklermiş.
Karnını mı kesecekler?
Hee...
Ya ölürse?
Ölmez ki, doktorlar kesecekler.
O gece babam bizi ablamın yanına bıraktı. Enişte ekmeğini, enişte yemeğini yedik. Eniştem şen adamdı. Bin bir türlü masal ve şaklabanlıklarla bizi eğlendirmeye çalıştı. Abimi bilmiyorum ama, ben o gece düşümde hep anamı gördüm. iki kardeş, ne zaman birlikte sokağa çıksak, ardımızdan; "Benim çift güvercinlerim" diyen anamı. O sene bayramı bilemedik ne atlıkarınca, ne dönmedolap mutlu kıldı bizi
Sayfa 59
··
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.