Ateş olmak.
Ne kolaydı, bir mumun ucunda yanan ateş olmak. Ateş olsaydım yerimi bilirdim, başladığım ve biteceğim yeri bilirdim mesela. Yanmayı ve sönmeyi bilirdim. Isıtmayı ve aydınlatmayı severdim en çok da. Kibritçi kızın ilk çakışında, ilk kibritinde yanardım hatta; çok bekletmezdim bu tatlı his için onu. Böylece küçük kalbi etraftaki evlerin içinde kutlanan sıcak yılbaşı için çaresice çırpınmaktan yorulmazdı, nasır bağlamış ellerini defalarca yırtık paltosundan çıkarmak zorunda kalmazdı, daha uzun dayanırdı ve daha geç dalardı uykusuna. Biraz daha görebilirdi kafasını kaldırırsa, henüz şehrin o kadar yok etmediği yıldızları. Bir dilek tutmak için umut ışığımı da görseydi... Tamamdı işte.
Ateş olsaydım keşke.
Hiç yakmazdım ama yanmayı bilirdim.
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.