Korkuyu Beklerken
Garip kaderime gülümsedim; aynaya bakarak tabii. Tatlı bir gülümseme. Eski neşemi kaybetmediğimi göstermek için. Sonra durgunlaştım.
Neden?
Unuttum.
Dur, hayır; unutmadım. Yalnız kaldıkça, yalnız kalmaktan korktukça...
Aynadan uzaklaştım; fakat, biliyordum, böyle bir düşünceydi. Köpekler sinirimi bozdu, şimdi kendime gelirim.
Buldum: Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor.
Bu sefer gerçekten gülümsedim. İster görün, ister görmeyin; gülümsedim işte. Her şeyimi kaybetmedim daha; çıkmayan candan ümit kesilmez, havlayan köpek ısırmaz. Hay Allah kahretsin!
Sayfa 37 - İletişim Yayınları, 53. Baskı 2020, İstanbul
··
96 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.