Yalnızlığı normalize etmen çok önemli. Çünkü yalnızlığını bir hastalık gibi
yaşadığın zaman kendini o kadar kötü hissedersin ki, ne olursa olsun, kiminle
olursa olsun yalnızlıktan kurtulman gerekiyormuş gibi bir hisse kapılırsın.
Bunun neticesinde de aslında sana hiç iyi gelmeyecek insanları, ilaç niyetine
hayatına alırsın. Bu kadar yoğun bir şekilde diğer insanlara muhtaç hissettiğin
için, acele ediyorsun ve sanki seçim yapma şansın yokmuş gibi davranıyorsun.
Halbuki yalnızlığı normalize edebilsen, daha sakin ve sağlıklı seçimler yapman
mümkün olacak. Böyle zamanlarda ilaç diye hayatına aldığın insanlar zehrin
olabilir.
Yalnız kalmaktan o kadar çok korkuyorsun ki, ihtiyacın olmayan insanlar
biriktiriyorsun. İhtiyacın olmayan insanları da kaybetmemek için kendin
olmaktan vazgeçiyorsun.