Birçok ana-baba, çocuklarını ne denli sevdiklerini sık sık dile getirirler. Ancak, ÇOCUĞUN SEVGİ İHTİYACI SÖZCÜKLERLE KARŞILANMAZ. BİR İNSANI SEVMEK, ONUN GERÇEKLERİNİ ANLAMAYA ÇALIŞMAYI DA İÇERİR.
ÇOCUK KENDİNİ TEK BAŞINA YÖNETEBİLME YETENEĞİNE SAHİP DEĞİLDİR. NEYİ YAPABİLECEĞİ YA DA YAPAMAYACAĞI KONUSUNDA EĞİTİLMESİ GEREKİR. BU EĞİTİM ÇOCUĞA, İÇİNDE BULUNDUĞU GELİŞİM DÖNEMİNE UYGUN BAZI HAKLAR TANIMAK VE ÇOCUK KENDİSİNE KONULAN SINIRI AŞTIĞINDA ONU GEÇİCİ OLARAK BU HAKLARDAN YOKSUN BIRAKMAK YOLUYLA GERÇEKLEŞTİRİLİR.
Haklardan yoksun bırakılma çocuk için ana-babanın sevgisini yitirme anlamına gelir. Çocuğun sınırlı dünyasının tek dayanağı ve anlamı, ana-babasının sevgisidir. Bu sevgiyi yitirmemek için gösterdiği çaba sayesinde giderek kendi kendisini yönetmeyi öğrenir. Ama çocuğa verilen bir şey yoksa, yitirecek şeyi de yoktur.
KİMİ ÇOCUK, VERİLMEYEN SEVGİYİ GÜNÜN BİRİNDE ALABİLECEĞİ UMUDUNU YİNE DE SÜRDÜRÜR, TÜM GÜCÜYLE KENDİSİNİ ANA-BABASINA KABUL ETTİREBİLMEK İÇİN ÇABALAR VE KİŞİLİĞİNİ GELİŞTİREMEZ. KİMİNİN İSE HİÇ UMUDU YOKTUR. ANA-BABANIN BEKLENTİLERİNE VE DEĞERLERİNE KARŞIT DÜŞEN DAVRANIŞLARA BAŞVURARAK ONLARI PROTESTO EDER VE HİÇ OLMAZSA BU YOLDAN ONLARIN İLGİSİNİ ÇEKMEYE ÇALIŞIR.
Sayfa 41 - Metis Yayınları, 14. Basım, Aralık 2016Kitabı okudu
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.