Başınız sağolsun. Bu duyguları çok iyi biliyorum z çok fazla yakınımi, arkadaşımı kaybettim, çok fazla kaybettiğim kedi var, hayvanlarla yaşayanlar için bu acının insan kaybetmekten farkı yok. Sonuçta buradayız ve gideceğiz, inanç olmasa nasıl dayanabilirdim bilmiyorum. Burada bitmediği düşüncesi ve inancı hayatta tutuyor beni. Bizler ölüleriyle yaşayan insanlarız, toplumumuz öyle, asla toprak olup gitmek diye bir bitiş yok benim için, bizler için. Eğer bir teselliyse, bir temenniyse sadece yapabileceğimiz.bir şey de yok..işte sırf bu yüzden işten eve dönerken annemi ve melo'yu düşünüyorum, en yakınlarım onlar çünkü. Sevdiğim akrabalarım, arkadaşlarım ile elimden geldiğince zaman geçirmeye çalışıyorum..bir kaç ay önce melekler kadar saf temiz dayımı kaybettim, derede boğularak öldü , daha yeni yeni a,ğlayabiliyorum, bu his geçmiyor bitmek bilmiyor, çünkü her ölüm bir yandan da senin ölümün demek. Telefonlar, yazılar, resimler, hatıralar..çok zor. Baş.sagligi dilerim sabır dilerim