“Cehennemin ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak”
Calvino..Bakmak ve görmek arasındaki fakirliğimi fark ettiriyor bana bu adam. Ayrıntılarda boğulmakla ayrıntılara yoğunlaşmak arasındaki beceriksizliğimi..O limana inen kestirme yoldan, berberin çizgili perdesinden bahsederken, ben kendime bakmayı öğreniyorum. Garip, talihli, dingin, mutlu bir ilişki bizimki.
‘Daha iyi anımsanmak için, hep aynı kalmak ve hareketsiz durmak’ gerekirmiş misal. Her şeyin sürekli değiştiği, aynı kalmanın cansız objelere bile bahşedilmediği bir dünyada anımsamak koca bir aldatmaca mı? Her şeye, her seferinde ilk defa görüyormuş gibi bakmanın gereğini yan cebe indiriyorum. Yenilendik iyi mi?
“Bir hikayeden yoksun bir şekilde yığılmış kentleri, düşlenebilir kentlerin sayısından düşmek gerekir.” diyor. Düşüyorum hepsini, kalanlar az, ama hepsi yakışıklı çocuklar iyi mi?
Şey’lerin hikayeleri üzerine düşünürken yakalıyorum kendimi. Yapısını sevdiğim binaları, havasını sevdiğim sokakları, kapıları, ikinci el dükkanlarındaki kitapları, eşyaları, yaşlı ağaçları, kargaları..Hikayeden yoksun her şey ne kadar fakir, ne soluk, gri, koyu gri..Hikayeler ve Calvino..Sahi ya, Calvino, hepimizi, farkında olalım olmayalım, hayata hikayeler toplamaya yollayan edebiyat efendinin sadık bir hizmetkarı. Fark ediyorum, iyi mi?
Yolculuk etmeyi ve keşfetmeyi kim sevmez, e ben de seviyorum. Ama şu cümleyi okumadan önce, kendine yabancı olana dahil olurken, yeni yerlere, başka insanlara bakarken aslında keşfettiğim şeyin kendim olduğunu hiç fark etmediğime inanamıyorum: “Yolcu, sahip olduğu tenhayı tanır, sahip olmadığı ve olmayacağı kalabalığı keşfederek.” Keşfediyorum iyi mi?
Ve zihnimin duvarına asmak için bir yeni yıl hediyesi istiyorum Calvino’dan: “Cehennemin ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak ve bulduğunda tanımayı bilmek, onu yaşatmak, ona fırsat vermek.” Neyi arayacağımı teyit ediyorum ve kendimi Calvino’ya zorla sevdiriyorum iyi mi?
Son olarak: Görünmez Kentler’i okuyup, kişisel gelişim kitabı okumuş gibi davranan ben kendimi, binbir emekle hazırladığı sunuş bölümü ve çevirisi için 
Işıl Saatçioğlu ’nu, güzelim kapak tasarımı için 
Mehmet Ulusel ’i, editi için 
Burcu Ural Kopan ’ı tebrikler ediyorum..Bu iyi.
··
1.975 görüntüleme
Kişisel gelişim kitabı tadında okumak konusunda yalnız değilsin:) Calvino ' nun dünyası ne büyülüydü ve sen yine ne güzel somutlaştırdın Emel🌼 Özellikle kentlerle bağ kuran (hadi biraz da kent romantikliği diyelim:)) benim gibi okurlar için çok değerli bir eserdi. Ve senin de bir parçasını gözden kaçırmayıp incelemeni taçlandırdığın o son:
" İki yolu var acı çekmemenin: Birincisi pek çok kişiye kolay gelir: cehennemi kabullenmek ve onu görmeyecek kadar onunla bütünleşmek. İkinci yol riskli: sürekli bir dikkat ve eğitim istiyor; cehennemin ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak ve bulduğunda tanımayı bilmek, onu yaşatmak, ona fırsat vermek. "
2022’nşn son kitabı..Güzel veda.
Muhteşem hafızama güvenerek şunu diyim, kitapta sanırım kentlerin isimlerine kadın ismi koymuştu. Okuduğum da kayıp kentler kaybolan kadınlar diye düşünmüştüm:)) umarım kitapları karıştırmıyorumdur:)) çok güzel bir inceleme olmuş kalemine sağlık 🌺.. son olarak yazar hakında da şunu demek isterim masalımsı bir tarzı var farklı bir dünya onun dünyası, o dünyanın vitrindaşı olmak isterdim :)))
Tüm kentlerin isimleri kadın ismi miydi hatırlamıyorum, ama kadınlara, erkeklere Ya da mekanlara yüklediği anlamlar hiç tanıdık değildi. Masalların gerçek olduğuna inanan, kaleminden hayal fışkıran bir adam bu Calvino. Ama epeyce de değişik bir tarzı var. Umarım vitrindaşları çoğalır☺️🌺❤️
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.