Aslında kimse kimseyi unutmaz, zaman geçtikçe ilk gün hissedilen özlem, nefret, aşk ya da hüzün tesirini yitirir... Aradan geçen zamanda bir koku, bir ses, bir cümle zihnini yoklar; anıp geçersin. Hepsi bu kadar....
Üzerime çöreklenen o kara günlerimde
canım bir kor gibi yanarken nasıl ayakta durduğumu unutmadım.
Kendime sarıldığım gecelerimde içimi kavuran yalnızlığımı unutmadım.
Komik bahanelerle bana sırtını dönenleri , canım dediklerimin
ihtiyacım olduğu zamanlarda çekip gitmelerini , derdime yüz çevirenleri
ve beni unutanları da unutmadım , unutamadım.
Kişiler belki unutulur ama anılar unutulmuyor, hep bir köşede bir yerlerde kalıyor🍂
Onunla ilgili bir mekâna, sokağa, okuduğu satırlara veya dinlediği müziklere denk gelince anılar canlanıyor:) unutmak için o mekânın şarkının satırların göz önünden kaldırılması gerekiyor ki insan tam anlamıyla unutabilsin, bu mümkün müdür bilemem💁♀️