Bir banka eğitiminde öğrencilerimden biri anlattı:
"Hocam biz Adanalı iki kardeşiz, küçükken, yazları, yaylaya çıkardık. Yaylada şeftali ağaçları olurdu. Çocukların hepsi şeftalileri toplar, doya doya yerken, biz iki kardeşin ağzının suyu akardı. Çünkü babam ve annem bize müsaade etmezlerdi ‘Onların sahibi var. Haram olur, sahipleri gelince müsaade ister birer tane yersiniz, başka da olmaz' derlerdi. Çocuklara imrenir, anne-babamıza da kızardık. Şimdi ben bankanın genel müdür yardımcısı oldum, ağabeyim de Amerika'da profesör. İkimizin çocukları da hak etmedikleri hiçbir şeyi evlerine sokmayacaklar."
Bu ülkenin umudu böyle ailelerdir işte.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.