Belki yüz kez canıma kıymayı düşündüm; fakat hâlâ yaşamayı seviyordum. Yaşamaya duyduğumuz bu garip saplantımız belki de karakteristik özelliklerimizin en ölümcülü; çünkü aslında ne zaman istesek bırakabileceğimiz bir yükü sürekli taşımak kadar saçma bir şey var mı? Varlıktan bu denli korkup yine aynı varlığa bu denli tutunmak saçma değil mi? Kısacası bizi içten içe tüketen yılanı kalbimizi yiyene kadar okşamak anlamsız değil mi?
Sayfa 44Kitabı okudu
·
362 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.