Gönderi

İçimden değil, sesli bir şekilde söyledim:
"Ben bir acı yaşadım. Bu acıyla var oldum. Bu acı benim gerçeğim. Diğer bütün gerçeklerim gibi... Acı da hayatın gerçeği; mutluluk gibi, öfke gibi, haz gibi. Her insan acısıyla yaşamaz mı zaten? O acıyı hep yanında taşımaz mı? Sözlerinde gizleyerek ama yüreğinde hissederek? En mutlu günlerinde bile şükran duyarak, aslında biraz da acıları yüzünden ağlamaz mı? Acıları, mutluluklarında bile insana eşlik etmez mi? Çünkü mutluluk işte o zaman değerli olurdu. O zaman anlaşılırdı etkisi, derinliği. Benim acımı zihinimin en arkasına koyup yok saymam değil; ortaya çıkarmam gerek. Yapmam gereken, onu olduğu yerden yavaşca çıkarmak, önüme koymak ve yüzleşmek." Kendime bunları sôyledikten sonra biraz daha iyi hissettim.
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.