Nilgün Marmara Daha adını duyduğumda bir hüzün kaplıyor içimi. Yaşayamadığın yılların acısı düşüyor içime. Göz göre göre gidişinin, dünyanın buna dur diyemeyişinin acısı... "Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi!" Diyor bir dizesinde. Ve olduğu gibi gidiyor, aldırmadan, uluorta... "Tüy, kan ve hiçbir salgıyı düşünmeden, kesmeliyim soluğunu doğmuş olmanın!" Ve kesiyor, daha yirmi dokuz yaşında... Yıllar önce

Kör Baykuş isimli bir eser okumuştum: "Annesi 'Salgı salamaz ol!' diye beddua eder yavru örümceğe. Küçük örümcek ağ yapamayınca ölüme kurban gider." Onun öyküsü gibi Nilgün Marmara'nın öyküsü de... Tutunamaz bir örümcek salgısı tükenince, tutunamıyor şair hayatla bağları kopunca.

Kırmızı Kahverengi Defter'i okurken tekrar görüşmek üzere vedalaşmıştık kalemiyle... "Anımsamadığım tüm sözcükler anımsayabildiğim tek bir sözcüktü: Yara." Demişti eserinde... Yara... Ve "Hayatın neresinden dönersen kârdır," diyordu. Ancak çok erken olmadı mı bu dönüş? Affola... Ruhunda neler yaşadığını bilmeden sorguluyorum. Belki iyi bile dayandı o zamana dek... Bir insanın hayatının neresinde olabilir ölüm? Bir günün ne kadarında düşünüyorsunuz ölümü? Okurken bir tez kaleme alıyor: "Sylvia Plath'in Şairliğinin İntiharı Bağlamında Analizi" Artık öyle bir hâl almaya başladı ki ölüme adanmış bir hayat gibi düşünmeye başladım. Neresinden tutsam şairin intihara uzanıyor. Hangi açıdan baksam ölümünü görüyorum. "Ey, iki adımlık yerküre Senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!" (s. 164) Gördüm ve beğenmedim der gibi... Gördüm ve çekip gidiyorum! Anlatamama derdi sırtımızdaki. Bu inancımızı yitirince kesiyoruz hayatla aramızdaki ilmekleri. Kıldan ince bir köprü sanki...

Jean Teule

İntihar Dükkanı 'nda diyor ki: "Herkese karşı yapayalnızım, bu acımasız dünyada kimse anlamıyor beni..." Sonrası zihinsel kopuş, sonrası intihar hissi... Ve devam ediyor: "Hayat yaşama zahmetine değmiyor." "Bir gün intihar edersem geride mektup bırakmayacağım," der

Şermin Yaşar Oysa Nilgün Marmara'nın geriye bıraktığı her satır her dize bir intihar mektubu sanki. Bir şairin dediği gibi: "Bir çığlıktı yalnızlığım, hepiniz mi sağırdınız?" Bir çığlıktı intiharı, hiçbiriniz mi duymadınız? Böylesi anlamlı bir eser öyle berbat bir girişle başlıyor ki: "Nilgün Marmara, çok iyi hocalardan ders aldı, çok iyi hocalar tarafından eğitildi. (Günümüzdeki hocalara benzemeyen hocalar.) Yıkamadık şu ön yargılarınızı, tanımadan yaptığınız genellemeleri. Günümüz kadınları şöyle, günümüz öğretmenleri böyle! Kim nereden yaralıysa oraya çamur atma peşinde. Öyle güzel öğretmenler tanıdım ki günümüzde, hepsinin emeğine o kadar şahit oldum ki... Buradan tek tek teşekkür ediyorum. İyi ki varlar. "Bir damla yaş hep gözünde Gülerken bile!" (s. 130) Ruhu yaralı bir şairi ancak ruhu yaralı yürekler anlayabilir. Yaralarınıza iyi gelmesi temennisiyle...

Daktiloya Çekilmiş Şiirler (1977-1987)Nilgün Marmara · Everest Yayınları · 20143,485 okunma

·

1.220 görüntüleme

Mikail Balcı

@Ogretmen_Okur ·

01 Ocak 13:34

Okuma sürecime eşlik eden

Piraye'ye de buradan teşekkür ediyorum.

1 sonraki yanıtı göster

Piraye

@biraz_melankoli ·

01 Ocak 14:58

Nilgün Marmara zaten gerek ölümüyle gerek şiirleriyle kanatan bir şair, okurken sadece şiir olmadığını bilmek çok acıtıyor. Ve “ Seni hep sevdim Kağan! Hoşça kal!” dediği adamın onun şiir yazdığından bile haberi olmayışı çok üzücü. ” Bir kenarda pıt pıt bir şeyler karalardı.” diyen eşine diyordu belki de:” Yabancıların en yakınıydın sen…” (s.136) diye. “ Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!” (s.171) Ve bu kitapta geçen dizelerinin de intihar mektubunda geçmiş olması bambaşka bir acı hatıra oldu benim için. Hüzünlü, derin ve kesinlikle okunması gereken bir kitaptı. Kalemine sağlık, yine hakkı verilmiş, okumaya değer bir incelemeydi.

Mikail Balcı

@Ogretmen_Okur ·

01 Ocak 15:01

Katkın ve eşliğin için teşekkür ediyorum...

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mikail Balcı