Dehasız bir can çekişmeye adanmış bizler, ne aşırılıklarımızın yaratıcısıyız, ne de vedalarımızın belirleyicisi. Son, artık bizim sonumuz değildir: Sayesinde yavan ve yeteneksiz bir hayati bağışlatabileceğimiz yegâne bir girişimin üstünlügü noksandır, tıpkı yüce
bir kinizmin ve eski görkemli can verme sanatının da noksan olması gibi... Ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz: Sanki hayatımız, sadece ondan kurtulabileceğimiz ânı ileri atmamıza bağlıymış gibi...
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.