Günlerce eve tıkılı Kalmış şövalye. Her gün pencerenin aralığından Güneşin onu Aydınlatışını İzlemiş, her gün Ağlamış. Hayatında kendini hiç bu kadar çaresiz hissettiğini hatırlamıyormuş. Sevdiği orada bir yerlerde Başka insanları aydınlatırken, Başka insanların gökyüzüne doğarken kendisi eve hapismiş. En büyük acı Buymuş, Bilirmiş şövalye. Acıların en büyüğü ayrılmak bile değil, ayrı kalmakmış...
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.