Körlük (Saramago)
Öncelikle şunu belirteyim : Kitap incelemesi yapmayacağım. Yazının başlığı her ne kadar aksini iddia etse de boşverin onu. Meselenin odak noktası kitap ve hayal ürünü karakterler yerine dibine kadar gerçek bir insanın hikayesi olacak. (Böyle söyledim diye korkmayın. Realist değil sürrealistim.) Bundan epey zaman önce bir etkinliğe katılmıştım.
··
57 görüntüleme
Okuyan okumayan iyi dilekte bulunan ve pas geçen herkese bir kez daha teşekkür ederim. Bir insanın, dinlenilebilirlik sınırlarını aştım, yıktım ve darmadağın ettim. Sizler şu anda bu enkazın üzerinden görüyorsunuz dünyayı. Manzara da güzel sayılmaz doğrusu.
Benim için de yapılabilecek pek bir şey yok aslında. Yazının tek amacı farkındalık oluşturmaktır. Sadece kitap okumayın. Dünyayı da bir kitap gibi okuyabilin isterim. Okuyan insan anlayan insandır. "Anlayan" insanların sayısı ile daha yaşanabilir bir dünyanın oluşması doğru orantılıdır. Özelden bir çok kişi mesaj atmış. Sağ olun, var olun. Kalbiniz bugün olduğu gibi hep iyilekten güzellikten yana olsun. Kalın sağlıcakla.
Benim güzel yürekli Affan Kardeşim...yüreğindekilerin hepsini dökmüşsün, ne de güzel anlatmışsın.
Yeni gördüm ben :( ağlattın beni.. ağlayalım da.
Hem duymadıklarımızın sesi olmak için yazdığın herbir harf için teşekkür ederim sana, hem de benim için yazdıklarına.
Ne desem ne yazsam eksik kalır bu yazıdan sonra..
3 yıl önce gece acilde görmüştüm gencecik madde bağımlısı bir çocuğun komada getirildiğinde annesinin feryadını, çaresizliğini... ''Kurtulmaya çok çalıştı, yapamadı'' diye haykırıyordu canından can giden ... Evlat elbet, anneler belki daha hisseder de ondan???
Siz de affedin.. duymadığımız için... bakmadığımız için...
Affedin lütfen......
Ve bildiğimi, olmadı anlayabildiğimi sanırım ki, bazen teslimiyet öyle bir vurgunla gelir ki; bildiğin ne varsa yetmezmiş gibi gelir hissettiğine. Sebeplidir, çok da gerçektir ve içindedir işte, öylesine güçlü, öylesine sahici ve öylesine can yakıcıdır. Dibe çekmek ve derinlik sarhoşluğunda bütünüyle kaybetmek ister insanı. Babacığı olmasa da, belki anacığı uzatır elini. Dostları bir de. Ama asıl bir el vardır uzanan. Yine de o el asıl tutar işte, kimse olmasa da, kendi elin; tutar ve çeker.
Amacım acıları yarıştırmak değil elbette. Çok hassas, daha beş yaşında bu hassaslığından dolayı ülser olan birini anlattılar. Aklım almadı. Öyle işte, dedi anlatan, aklının almadığı daha neler var bu hayatta. Eğer bununla baş edemezse bu yavru, yirmisini göremeden mide kanseri bile olabilir. Nasıl baş edebilir ki daha yumruk kadar bebe?
Zor bir durum. Bu doğru. Ama bir de düşünün ki, bu kadar güzel yazı ancak yürekten gelir. Böyle bir yürekse ancak ulvi bir cesaretin sahibidir. O cesaret dolu yürek, sıkıştığında o insan, ona yardım eder. Tutar ve çeker. Yeni yazıları kaleme aldırır. Hayatı kazanmıştır zaten.
Ve biz de güzel yazılarınızı bekliyoruz.
O gönderinizi okumadım. Okusaydım eğer, galiba dikkate de almazdım. Birincisi, gençlerin bazı paylaşımlarını anlamadığımı düşünüyorum. Bir tatsız şaka olduğunu düşünürdüm. Böyle sınama mı olur, diye bir de.
İkincisi, Moskova’dan dönüyorduk bir gece geç vakitte, kışın. Yolda birini gördüm, durmak istedim. Ortağım, sakın, dedi, durma. Biri almış arabasına bir otostopçuyu, adamın kafasını kırmış, soymuş, arabadan atmış. Birkaç gün sonra bulmuşlar terk edilmiş arabayı. Sonra da, pislik bu insanoğlu, dedi, üç beş kötü, insanların birbirine yardımlarının önünü de kesiyor. Yabancılaşmanın bir sebebi de bunlar işte, dedi.
Gözden akan yaşa hakim olamamak..
İlk başlardaki sarılmak ile ilgili güzel ifadelerinizi okuduktan sonra bir de 12 yaşında olan kardeşime okuyum istedim ve pür dikkat dinleyerek bir an da yanıma gelip içten uzun bir süre sarıldı,hissettim ve bir süre öyle kaldık ve sarılmanın kıymetini,güzelliğini vesilenizle daha çok idrak ettim.Sonraki satırları içimden ve kendimden geçerek okudum.Kelimeler yetmiyor...İçtenliğinizle,güzel yüreğinizle farkındalık oluşturduğunuz için çok sağ olun.Allah razı olsun..Hakkınızda en hayırlısı,en iyileri olsun inşallah.
Asıl siz affedin bizi, duymadığımız, anlamadığımız,görmediğimiz için..
Aman Allah'ım!...
Aklımda deli sorular. Uyuyamadım. Sağa dön!... Sola dön!... Yok, yok işte! Uyku falan hak getire... Uyumak, bana bu gece haram!
Hadi bir siteye bakayım dedim! Demez olaydım. Pat! Bir paylaşım ama hem de ne paylaşım. Sorunlar arasında bir çıkar yol bulamayan, kalbimi tarumar etti. Allah'ım! Ben az önce ne okudum. Yaşanan bu dram!... Hemhal de gözlerimin önünde!... Hey! Kimse yok mu? Burada kayıp giden bir insan var!... Feryat edercesine!... Düşünüyorum, düşünüyorum kıt aklımla ben bile, bir çıkar yol bulamazken... Yaralı bir yürek nasıl dayanabilir, bu büyük acılara... Bu nasıl bir körlüktür ki, insan gözlerinin önünde yaşanan acı dolu, feryatları ve canhıraş çığlıkları göremez!...
Görmüş olsa da sıradan bir paylaşımmış gibi, tiye alıp geçip gider. Ama ben kimim ki!... Zavallı insanlığımla baş etmek zorunda kalan bir varlık!... Daha baş etmek zorunda kaldığı kendi sorunlarına bile bir çözüm üretemez iken!....
Görmedim!... Değerli okur arkadaşım görmedim... Affet! Biz okurları... Allah şahidim olsun ki, paylaşımını görmüş olsaydım, yanında olmasam da, elini tutup sana sarılamasam da, " Hayat yaşamaya değer! " derdim. Hem de yaşanılan bütün kötülüklere ve haksızlıklara rağmen!...
Daha bugün eşime, " Bazen kendime şaşırıyorum. Tamam! Diyorum, artık bu kadar acı yeter! Bu kalp iflas eder ama bir bakmışım, bu acıya da dayanıyor bu yürek! " An geçmiyor ki, acılarla sarsılmasın insanoğlu!... Dağların, taşların taşımak istemediğine, nasıl da katlanıyor insan! Zavallı insan, sanırsın dünyanın tek hakimi.
Beni tanıyan okurlar bilirler, altı yıl önce babamı, elim bir kalp krizi sonucu kaybettiğimi. Geriye kalansa acı ve hüsran. Bize rağmen tek başına yaşama savaşı vermek zorunda kalan, annem.
Evlatlarının bütün vurdumduymazlığına rağmen altmış yedi yaşındaki bir kadın, tek başına hayat mücadelesi veriyorsa, sen de verebilirsin! Acılarına rağmen diren!... Madde'ye yenilme!...
Sevdiklerin ve seni sevenler adına dayan!... Şimdi diyeceksin, sen ne bilirsin ki " Nasihat etmek, akıl vermek kolay! " Değil, arkadaşım hiç te kolay değil! Ah! Bir bilsen!...
Selâm eder, Rabbimin inayetiyle sıkıntılarından kurtulmanı niyaz eylerim...
İlk defa bu sitede çok uzun olan bir yazıyı bu kadar merakla ve içim giderek okudum. Aslında bu konu benim hassas noktam, 7 ay evvel bu nedenle kuzenimi kaybettim. Zamanında üzerinde çok durduğum bir konuydu. Ama gidişat bana şunu gösterdi, böyle durumlarda ancak içimizin acımasından öteye gidemiyoruz. Hayat öyle kurgulanmış, sistem öyle oturmuş ki sizin o bahsettiğiniz boş sandalyeleri bile fark edemeyecek bir boyutta yaşıyoruz. İçler acısı durumumuz... İnsanlığımızı, vicdanımızı, farkındalığımızı öldüren bu koşturmacalardan nasıl kurtulabiliriz bilmiyorum. Ama bir yerden başlamak lazım. O bam telini koparmak....
Okuduğuma pişman olmadığım, keşke bahsedilen gönderiyi görmüş olsaydım dedirten ve görseydim yardım için uğraşacağımı bildiğim için kendimi iyi hissettirecekken kalbimi burkan bir yazıydı. Keşke o cart sesli çocuğun sesini kesebilsek..
Görmezden geldiğimiz hayatlardan bir kesit olmuş hayatınız.Dilerim ki ne siz ne sizin gibi ler bir daha bu hayata hapsolmazlar.Tertemiz,umutdolu bir sayfa açılır hayatınızda.Ve en önemlisi sizi buna iten sebeplerden kurtulursunuz.Bize düşen bir sey varsa,paylasiniz insallah.
Evet gerçekten de herkesin başına her şey gelebilir bu hayatta.Kimse kimsenin ne yaşadığını neyi neden yaptığını bilemez.Ben seni ancak tebrik edebilirim ki sen belki hepimizden güçlüsün,başardığın şey muazzam ve bundan sonraki hayatının çok daha güzel ve başarılı olacağını hissettirdin bana güzel yüreğinle. Tıp fakültesi öğrencisiyim her anlamda elimden geleni yapmak isterim ihtiyacın olursa.Her daim Allahın yardımı seninle olsun.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.