··
2.562 görüntüleme
Semih, eline sağlık yazdıkların için dostum.
Beyaz Geceler kadar özel bir dönemi, sevilen bir kadına atfetmek ne kadar ince bir davranıştır değil mi? Aslında şimdiye kadar okuduklarım arasında Dostoyevski'nin binalarla ve kentiyle konuştuğu tek kitabı buydu. Karakterin sevgisi o kadar özeldi ki başka kitaplarında böyle kişileştirici bir sevgi görmemiştim.
Dostoyevski'nin ilk kitaplarında genelde kadınlar kötü ve karanlık tarafta yer alırken sürgünden sonra bir değişime uğrayıp aralarında bölünüyorlar sanki ve iyi olanlar da çıkabiliyor arasından. Slav toprakları ise bazen hiç beklenmedik şeylerin olabileceğini söyler bize. Orada yaşadığım zamanlar içerisinde tek başına yürüyen hiçbir kadına böyle kötü bir gözle bakıldığını görmemiştim dostum. Aslında zamanın Rusyasının sahip olduğu özgür düşünceye karşı çıkan üslubuna cevaben belki de şu anki Slav dünyası ve Avrupa ülkeleri genellikle özgür düşünce ile yönetildiği için ben ne tek yürüyen bir kadına yan gözle bakıldığını ne pis pis laflar atıldığını ne de görgüsüzce bir şekilde kadınların rahatsız edildiğine şahit olmuştum.
Dostoyevski'yi özlemek ise çok güzel bir duygu, bunu ben de tadıyorum senin dediğin gibi. Araya kısa bir süre koyuyorum ve sonra tekrar okuyorum hatırlamanın verdiği zevki tadarak.
Yazdıkların için verdiğin zamandan ve harcadığın emekten dolayı teşekkür ederim.
Çok teşekkür ederim Oğuz. Senin de beğenmen beni sevindirdi.
Biraz bu kitaptaki hayalperesti Budala'daki ana karaktere benzettim. Onun kadar saf ve masum bir düşünceye sahip. Çoğu zaman iki karaktere de sinirlendim okurken...
Eski dönem Rusya'sından bahsetmek niyetindeyim zaten o yorumumda. Bana mı denk geldi hep bilmiyorum; ama hep yalnız başına yürüyen kadınların arkasından koşmalar ve kadına askıntı olmalar görüyorum. Elbette şimdiki modern dönemde söz konusu bile değil bu durum.
Bu güzel yorumun için asıl ben teşekkür ederim.
Aşklarını beyaz geceler olarak mı tanımlıyorlar? Nasıl da güzel bir benzetme. Neredeyse hep aydınlık kötü sözlerin mutsuzlukların olmadığı, güneşin hiç batmadığı iki kişilik bir dünya.
Yine güzel bir yazı olmuş Semih Bey.
Hayalperestimiz Nastenka ile geçen günlerini Beyaz Geceler olarak niteliyor. Beyaz Geceler ise, Petersburg’da havanın hiç kararmadığı bir döneme verilen bir isim. Oğuz Bey’in incelemesinde ayrıntılı değinilmiş o konuya Nesrin Hanım. Bence de çok hoş bir benzetme... Ayrıca teşekkür ederim güzel yorumunuz için :)
1 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Dostoyevski sonu belirsiz biten aşk ile bitirmesini çok seviyorum. Kaleminize, emeğinize sağlık Semih hocam.
Ya bugün muhteşem bir çeviriyle okuyup bitirdim de şiir gibiymiş , çok beğendim.
3 önceki yanıtı göster
Çeviriden çeviriye çok değişen bir kitapmış. Ben de okuduktan sonra öğrendim.
Ben Hayalperest'i asıl kahramanın kafasında hayal kurarken yarattığı bir Öteki olarak düşündüm ama yanlış mı anladım acaba?
Maalesef bu yorumunuza katılamadım Kevser Hanım. Çünkü ana karakterlerden biri Nastenka, diğeri Hayalperest. Başka bir asıl karakter yok. Anlamamış da olabilirim söylediğinizi. Biraz daha açar mısınız? :)
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.