Hapishanede, bazen birkaç yıldan beri tanıdığın adamı çoğu zaman hayvan yerine koyup küçümsediğin olur. Ama bazen birden bire öyle bir an çatar ki, aynı adamın ruhu, onun elinde olmadan, dışa karşı açılıverir. O zaman siz, onun içindeki hazineyi, duyarlılığı görür, kalp taşıdığını anlar, kendinin ve başkalarının ıstıraplarına karşı gösterdiği anlayışın farkına varırsınız. Gözleriniz birden bire hayretle açılır. İlk anda bütün bunları görüp duyduğunuza inanacağınız bile gelmez. Bazen de tersine tahsilin, öyle bir vahşetle, öylesine bir hayasızlıkla bağdaştığı olur ki, insanın nefretten boğulması işten değildir.