Birbirlerini sevdiklerinde, uğur getirsin, birbirlerini unutmasınlar diye yaşamlarının ilk yıllarından kalan değersiz küçük şeyleri insanların aralarında değiş tokuş etmeleri, dünya kurulalıberi varolan üzüntü verici bir çocukluktur sanıyorum; farklı ırkların insanlarında buna defalarca rasladım. İnsan duygularındaki bu eşdeşlik, ruhların kendi bireysellikleri konusunda daha da kuşkulandırıyor beni: Şöyle bir düşününce, ruhlar hep aynı görünüyor, öyle ki, kişisellikten tümden yoksun olan bu türün sonsuzca yenilenmesinin gelip geçici türümleri diye bakmak isteğine kapılıyorum onlara.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.