··
319 görüntüleme
"Ben elimden geleni yaptım, daha iyi yapabilen buyursun yapsın." Anton Çehov
Sertifikalar, sertifikalar... Çırpınıp dururuz hayatımız boyunca şu kağıt parçalarını edinmek için. Sırf birilerinin önüne geçebilmek, kariyer olarak birilerini ezebilmek, hayatta "Ben de varım, beni de görün!" diyebilmek için. Peki ne uğruna? Bir hiç uğruna. Öldükten sonra çürümüş bedeninle güzelce kaybolabilmek uğruna. Arkanda bir hiç bırakmak uğruna. Mezarına kurslardan edindiğin sertifikaların, okullardan aldığın karnelerin ve diplomaların bir çiçek gibi bırakılabilmesi uğruna.
Eskiden sorarlardı "Büyüyünce ne olacaksın bakalım ufaklık?" diye. Eminim ki, kimse "İnsan" diye cevaplamadı bu soruyu, ben de dahil. Tek ihtiyacımız olan bu cevaptı şu engelli dünyaya. Engellilerin esas engelsiz, engelsizlerin esas engelli olduğu bu yok edilesi dünyaya.
Sonra ne oldu biliyor musun abla? Ben de merak ve öğrenme arzusuyla yanıp tutuştuğumu keşfettim. En değerli kağıt parçaları olan kitap karakterleriyle gezdim, gezdiğim yerlerdeki insanların yüzlerindeki yaşanmışlıkları okudum. Geçmişi onların anlattıklarıyla beraber yaşadım. Bir şey vardı. Bir sıkıntı vardı. "İnsanlık sertifikası" için hiçbir kurs yoktu! Neredeydi, kimler tarafından yönetiliyordu bu kurs?
Hiçbir sağlık engeli olmayan, görmekte, duymakta, hissetmekte zorlanmayan ben, insanlık sınavımdan geçemediğimi fark ettim. Para kazanıp harcama girdabı içerisinde boğulan insan hayatları arasında "Yok yahu, hayatın anlamı bu kadar basit olmamalı. Gerçekten bu kadar intizamlı bir şekilde bize emanet edilmiş bedenler salt bu işe yaramamalı. Bir işe yaramalı. Ama hangi işe yaramalı?" dedim.
İnsan halinden nasıl da memnundur, değil mi abla? Bunun kendisi için yeterli olduğuna nasıl da inanır, değil mi abla? Gerçek hedef olan sorumluluk nasıl da her gün bizler tarafından unutuluyor, değil mi abla?
Ah ama, benden, senden, ondan, bundan ya da şundan bahsetmeye gerek bile yoktu. Ben hiçbir şey yapmadım, yok, ben hala hiçbir şey yapmıyorum. Baksana yerimde tok karnımla, sıcak evimle, telefonumla, sağlıklı, engelsiz bir şekilde oturuyorum. Eğer bu eylemin herhangi bir sözlükte karşılığı varsa ben o sözlüğe kelime olmak istemiyorum. Bunu istemiyorum artık. Sadece bunun için yaşamak istemiyorum.
Tam yaşadıklarını sananlar... Ne kadar çok. Rukiye Türeyen ise hepimizden daha tamamlanmış. Kullanabildiği tek parmağıyla kitap yazıp üstüne tek parmakla annesine ev alabilmek. Vay canına... Elim kanadığında ahlayıp vahlamalarım, belim ağrıdığında oflayıp puflamalarım, ev işi yaptıktan sonra kendimi koltuğa atıp yorgunluk çıkarmalarım. Ne tatlı canlarımız var ama, değil mi abla?
Öyle aciziz, öyle engelliyiz, öyle benciliz ki bunu sana yıllarca, içimden daha çıkamayan sayısızca kelimeler büyüklüğünce de anlatsam bitiremem. Geçiciyiz. Topraktan geldik, toprağa döneceğiz. İkisinin arasında ise ne var? Koca bir hiç! Bir iz bırakamadan gitmiş olma ihtimalinin korkunçluğu. Neye inanırsan inan, ister Allah senin çamurunu şekillendirsin, Allah'ın emeğine yazık...
Neyi kabul edersen et, ister Darwin seni milyonlarca yıl öncesinden getirsin Türkiye'nin 21. yy'ına koysun, evrim sürecinin emeğine yazık...
Neyi seversen sev, ister Rukiye Türeyen kullanabildiği tek parmağıyla birlikte sana bu yazıyı yazdırsın, Rukiye'nin emeğine yazık...
Sen, insan. Bir emekler bütünüsün. Annesin, babasın, kız kardeşsin, erkek kardeşsin. Soy ağacının bir dalısın, kendini ne kadar da dağları delecek gibi görüyorsun. Meyven nerede? Ne çabuk sonbaharların var. Ne çabuk döküyorsun yapraklarını. O kadar kolay mıydı pes etmesi? Mükemmel bir varlık olduğunu, potansiyellerinin gerçekliğini ne çabuk unuttun öyle. Vay be insan...
Oysaki sorumluluklar, engelsizlikler, insanlık için çaba vermek uzak değil o kadar. Senin için o kadar emek verildi, sen de emek ver. Rukiye Türeyen emeğiyle aldı o evi, sen de emek ver be kardeşim artık. Her gün uyanıyorsun, her gün yaşıyorsun inadına, her gün yemek yiyip tekrar yemek yiyorsun tekrar yiyorsun tüketip duruyorsun bütün emekleri. Sen de emek ver artık, biraz Rukiye'ye özen. Ev almazsın belki ama kendi kalp kapakçıklarına bir sevgi evi hediye edersin... İnan ki, hiçbir battaniyenin, hiçbir kaloriferin, hiçbir kazan dairesinin sana veremeyeceği bir sıcaklık elde edersin. Sadece denesen, bir adım atsan, kullanabildiğin on parmağınla tek bir adım atsan, gerisi nasıl geliyor bir bilsen, ah be abla...
Şu yazıyı 8 kere yollayıp da 9. da becerebilen ben de işte anca bu kadar elinden geliyor bazı şeyler. Bakma sen ona, o da seni sever. Her zaman da öyle kalmasını ister. Kendimi ötekileştiriyorum gibi konuşmama bakma. İyi işler büyük insanları değil, yapılmayı bekler. Kişilerden uzaklaşalım, iyi işler yapalım. Sadece bu. Başka hiçbir şey istemiyorum. Paralarınızın hepsi batsın...
Sağlam iki elimin sağlam iki baş parmağıyla sağlam bir yorum bıraktım buraya. Şu saatte yapabildiğimin hepsi bu. Yazı boyunca da sana pek çok kez onaylanmamı bekleyen sorular sordum. Eh, onaylanmadan besleyemiyoruz benliklerimizi, ne yapalım. Mazur göresin...
İşte, elimden gelenin hepsi buydu. Ne büyük bir başarı ama, değil mi abla?
Sevmeyi tercih etmeme sebep olduğun, devam edeceğine inandırdığın hatta karşılıklı olduğunu söylediğin için çok teşekkür ederim Oğuz.. Onlarca yüzlerce binlerce kez.. Hayatımda bir yerlerde her daim ol e mi..
1 sonraki yanıtı göster
Anlıyorum ki sağlamlığın engeline takılmışım...
Gerçekten bazen sağlam olan şeylerin çürük olması da gerek ki biraz da engeller ortadan kalkabilsin. Yüreğime dokundu. Ellerine sağlık.👏👏👏
Çok teşekkür ederim Mustafa, takılmaktan imtina ettiğimiz engellerimiz olsun tüm ilişkilerimizde. İyilikle ve samimiyetle..
"Anlıyorum ki, sağlamlığın engeline takılmışım."
Bence 1000k'yı kapatalım ve dağılalım, zira biz okunması gerekeni okuduk...
Sen gerçek misin Ferah abla, yoksa seni zihnimden mi uyduruyorum :))
Seni çok seviyorum.
Aynı zamanda çok seviliyorsun Eylül. Çok teşekkür ederim her seferinde tekrar etmekten zevk aldığım varlığın sevgin için. Engellerin engellendiği samimiyetler sevgiler olmaksızın yaşayalım hep birlikte. 💜
3 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Emeğinize sağlık, cümleleriniz kalbime dokundu... Kitabı okumuştum, sizinde dediğiniz gibi "Harflerin kavranması çok zor değil. Asıl zor olan duyguların anlatılabilmesi." Galiba bende duygu engeline takıldım, bedenen sağlamız ama duygu olarak engelliyiz bazen duygu engeline takılıyoruz ve köreliyoruz ki o kadar iyi insanlar var ki bunu göremiyoruz...
Kitapta bana bunları hissettirmişti..
Tüm olumsuzluk engelleri yıkabilenlere selamlar olsun. Çok teşekkür ediyorum sağolun.
1 sonraki yanıtı göster
Ferah ablaaa, sen hep inceleme yaz emii :) seviyorum incelemelerini okumayı.. 🌸😉
Çok teşekkür ederim Tuba, seviliyorsun 💜
1 sonraki yanıtı göster
Baktığınızda engelsiz görünen bazı insanların yazar hakkında söylediklerini okumuştum. Şaşırmamak mümkün değildi okuduklarıma. Yüreğinize sağlık yine içimi acıttınız .
Çok teşekkür ederim İlknur Hanım yorumunuz için. Asıl engelli olanlar işte kendileri..
Kitaplığımda duruyordu, ne zaman okuyacağımı bilmiyordum ama incelemeni okuyunca öne almaya karar verdim.
Kalemine sağlık, iyi ki yazdın ve ben sabah sabah okuyarak seninle sohbet eder gibi başladım güne. :))
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.