Belki terhis olunca bir karakola gidip anlatabilirdik. On beş ay önce kaçırılıp, çok garip işler yapmaya zorlandığımızı. Kaçıranlardan şikayetçi olduğumuzu söyleyebilirdik. Ama şansımız yoktu... Aslında anlamalıydık. İlkokulun bahçesinde uyanmalıydık. Hazır ol! Rahat! Hazır ol! Dikkat! Sağa bak! Tesadüf değilmiş hiçbiri. Devamı varmış meğer. Alıştırmaymış onlar. Gerisi buradaymış. Milliyetçiliğin din olduğu bir ülkede, zorunlu hale getirilmediği takdirde askerlik hizmetine gönüllü bulamayacaklarından korktuklarını anlamalıydık!
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.