03.06/Fakat Asla Ümitsizliği Değil...
Merhaba güzel sevgilim :). Nasılsın? Bak bizim günlerimiz başladı. Bugünü hatırlıyor musun? İki sene önce bugün yaşadıklarımızı hatırlıyor musun? Ben unutmuyorum. Tır parkını hatırlıyor musun sevgili? Dere kenarını hatırlıyor musun, orada annenle telefonda konuştuğunu hatırlıyor musun? Teyzenlere yakın olduğunu söylemiştin, o yüzden oranın uygun
Darmadağın
Hava tüm gün 40 dereceden fazlaydı. İçimden "bu Mersin sıcağı da temmuz ayında daha fena oluyor" derken birden kapı çaldı. Oysa kimseyi beklemiyordum. Kapıyı açtığımdaysa karşımda birisini beklerken bir zarf görmüştüm. Pembe bir zarf. Merakla içini açıp okumaya koyuldum. 3 sayfa mektup vardı içinde. Özensiz bir el yazısı, yanlış imla
💚🍀☕
hani hep ''konuşmaya çok ihtiyacım'' var diyoruz ya, aslında konuşmaya değil birine ihtiyacımız var.
belki yanında sadece susabileceğimiz biri,
belki omzuna yaslanıp öylece duracağımız biri,
belki aynı şarkıyı aynı anda dinleceğimiz biri.
en çok böyle biri olmalı.
ne sevgili ne arkadaş.
benim hiç kaybetmekten korkmadığım biri olmalı yanımda...
eğer ki olmak istemiyorsada fazla ısrar etmeyeceksin!
elinden geleni hakkıyla yapıp, bekleyeceksin...
inat iyidir ama kıvamında...
.
.
.
📷 ben yokken; çiçeklerim açmış, solmuş, kurumuş...
gelir gelmez onların bakımını yaptım ve onlarla konuştum...dertleştim...ağladım... güldüm... "bizi kaybetmekten korkma, sen gitsen de biz dallarımız yapraklarımız kuruyup dökülse bile, köklerimizle seni bekliyor olacağız" dediler... anladım ki nankörlük yalnızca insana has bişey...
'hayat'ta üzerine düşünülecek şeyler; montaigne ve monteyn.. :D
bundan 15-16 sene öncesinde köyde olduğum bir gündü.. akşam saatleriydi.. bizim oralarda hayat denilen, evin önünü kaplayan üzeri kapalı, çevresi açık yüksekçe yerde (şu evin girişi gibisine bi' yer; 4.bp.blogspot.com/-hLE3QMeLxcw/V1... ) yeğenim ile birlikte
Vasiyetimdir Sevgili Atölyem;
‘Ah’lar Ağacı
1-
Bir ilaç içsem bari diye düşündüm,
Biraz kolonya sürünsem,
Ferahlasam, pencereyi açsam.
Şöyle bir şey yazdım sonra:
Yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre
Sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde.
“Susmak yalanını örter sanarsın ya
Belki de yanlış insanım çünkü ruhum gerçek kadar çıplak ama benim olayım göz bebeklerine kadar sızmak
Şimdi; ya yanımda ol ,ya karşımda
Biz okyanuslarda başardık bak
Ne yaşanacaksa bi yaşansın da
Bi zamanlar vardım, sen de vardın ama baş ağrımda
Arkadaşlarım öldü, 18 yaş aldım ben
Bi ağladım, bi güldüm; bi fırsatım olsa kaçardım ben
Belki de senin cehenneminde bile yaşardım ben
Sorun asla gitmen değildi, eminim onu bile aşardım ben..”