Günaydın

Üzüntüler ve acılar bizi olgunlaştıran tatlılardır.
Hata yapmaktan, değer vermekten asla korkma.
Defalarca düşsen bile sağlam bir şekilde ayağa kalk.

Günaydın Sızım, Songül Ünsal (Sayfa 69 - Olimpos Yayınları, İlk Baskı)

Gökyüzünü çalanlara sen papatyalar sun. İyilik nedir, öğrensinler. Seni üzen insanları gülümseyerek üz.

Günaydın Sızım, Songül Ünsal (Sayfa 69 - Olimpos Yayınları, İlk Baskı)

Asansörde, emekli mafya reisi Kadir Amca’yla karşılaştım. “Günaydın Kadir Amca,” dedim, “Günaydın Musti, n’aber?” dedi. “İyidir be amca, ne olsun işte,” dedim. “Biliyor musun Kadir Amca, aslında ben az önce intihar girişiminde bulundum,” demek geldi içimden. Sarılıp bana saçımı okşasın, şefkatini esirgemeyip merhametinden sunsun istedim. Ama demedim. Az önce intihar girişiminde bulunmuş biri gibi baktım sadece. Kendisi anlasın istedim. Bir şey demedi, kahroldum. Asansörden indikten sonra durdu, geri dönüp, “Senin gözlerinde bir şey mi var oğlum?” dedi. Ağlamamak için zor tuttum kendimi. “Yok be amca, ne olsun işte,” dedim. “E, ne diye asansörde güneş gözlüğü takıyorsun dümbük?” dedi. Eşekten düşmüş karpuz misalindeki eşek gibi hissettim kendimi. Amaçsızca dolaştım birkaç sokakta. Bugün işe gitmemek için geçerli bir sebebim var, dedim kendi kendime, işsizim çünkü.

Son iki aydır öyleyim. İş dediğim de bir pizzacıda servis elemanlığı yapmak bir süre, yani bir günlüğüne. İşe başladığım gün servis motosikletini çaldırınca, “Sen bir daha gelme!” dediler. Ondan önce de hiç çalışmadım zaten. Sağ olsun, babam para gönderirdi her ay. Pizzacıda çalışmaya başlayınca, “Gönderme artık, gerek kalmadı,” dedim. Ertesi gün arayıp işten atıldığımı söylemeye utandım. Babam beni halen pizzacı sanıyor. Daha doğrusu pizzacı dükkanı açtığımı sanıyor. Geçen hafta aradığında, “Oğlum hep sormayı unutuyorum da, pizza nedir?” dedi. Karlıova’da yayladalarmış, telefon iyi çekmiyordu, cızırtılar arasında, “Dış kaplama malzemesidir,” dedim. “İyi,” dedi, telefon kesildi. Biraz sonra yine aradı, “Dış kaplama nedir?” dedi, bir şey demedim, telefon kesildi.

Yürüye yürüye öylece Bernaların evinin önüne kadar geldim. Bu saatte evde olmaz Berna. Bankada çalışıyor, ya da bir banka için çalışıyor işte. “Buyrun beyefendi, size bir kredi kartı çıkaralım,” dedi. “Yok,” dedim. Israr da etti ama istemedim. “Bir kimlik fotokopisi yeter, gerisini biz hallederiz,” dedi. Bu kez kıramadım, “Tamam,” dedim, “Hayırlı olsun,” dedi. Marketin girişindeki standda işlemleri çabucak halletti. Göğsündeki etikette “Berna” yazıyordu, oradan biliyorum ismini. O da benim ismimi biliyordur, fotokopisini çekerken kimliğime baktı bir ara. Yedi ay geçti üzerinden ama unutmamıştır kesin. Çok güzel güldü bana. Ertesi gün tekrar gittim görmeye, evine kadar takip ettim ama beni fark etmedi. Sonra marketin önünde göremedim birkaç gün. Bankaya gidip sordum, makineden sıra numarası alıp bekle, dediler. Sıram gelince yine sordum. Sen bir daha gelme, dediler. Bir daha da göremedim Berna’yı. Her gün evin önünde sabah akşam bekledim, rastlamadım bir türlü. Gülüşü bende kaldı.

Seher, Selahattin Demirtaş (Sayfa 50)