Günaydın

Pranga’nın sonunu bilmiyorum. Şu anda yarısını yeni bitirdim. Yazarın başlarda sonunun nasıl biteceği hakkında yazdığı cümlelerle üzülmeye ve sinirlenmeye başlıyorsunuz. İleride farklı bir sonun da olabileceği hatırlatan cümleleriyle “Acaba sorularıyla” kafanız karışmaya, okuduklarınızı analiz etmeye başlıyorsunuz.
Kitabın kapağında Psikolojik Roman yazıyor. Psikolojik terimine katılıyorum ama şu unutulmuşlar Polisiye Romanlarına taş çıkartır. -Katil kim?- sorusundan daha şiddetli “Kim kazanacak” merakını okuyucuya veriyor.
-Bittiğinde devamını yazacağım.-
Ve bitti… Yazıları yazan kalemi tutan el, bir aceminin elimi yoksa profesyonel bir edebiyatçının elimi? Bunun kararını şu an veremeyeceğim. Lakin yıllar sonra bu hikayenin aslına sadık kalarak tekrar yazıldığı hayal ediyorum ve demin sorduğum sorunun cevabını o zaman vereceğimi biliyorum.
Genel Değerlendirmem: Yaratılan karakterler, yaşamlarıyla orada (Romanda) olmayı hak ediyorlar. Aşk ve aşık olma arasında ki ince çizgiye mükemmel dokunuyor. Bir anda hayatların değişebileceği, bu değişimin yıllar süren bir yolculukla insanları nasıl etkilediğini gözler önüne sürüyor.
Ve en önemli olayı; klasik yazım tarzından çıkarak, sonu hakkın da verilen cümlelerin sizin psikolojinizle oynamasıdır -bence-