Kitap gayet güzel diriliş neslinin amentüsünü (yani değer yargılarını) bize birer birer açıklamış. Okurken içimde buruk bir umutsuzlukla okudum açıkçası hem diyorum evet öyle olmalı bunu biliyorum sonra dönüp kendi ülkeme türkiyeme bakıyorum. İçim acıyor, sömürü devletinin, islam cahillerinin çoğunluğu içimi ürpertiyor kanımı donduruyor sonra gülmeye başlıyorum. Sinirden mi bilmiyorum ama gülüyorum. O kadar komik ve uzak geliyorki Sezai Karakoçun ideal devleti, sadece gülmekle yetiniyorum. Her bir satırın altını çizersiniz okurken kitap başlı başına bir alıntı sarayı. O saray gözüme ne kadar ihtişamlı gözükse de ona ulaşamamak bir o kadar da kırıyor beni açıkçası. İçim acıdı okurken, insanlığımızın, islam toplumumuzun, kendi devletimizin ne kadar kitapta yazan ihtiyaçlarımıza uzak oluşunu okurken...