"Avlu dizisinde Demet Evgar’ın bir sahnesi vardı, en sevdiği onu sırtından bıçaklamıştı ve ona bakıp: "Ben sana nasıl düşman olucam şimdi" diyerek ağlamıştı. Ben bu hissin hiç bu kadar güzel izah edildiğini görmemiştim."
Bekledim
Saymadım hasretinle bu kaçıncı yılbaşı
Bir ihtimal de olsa döner diye bekledim
Ne bir demet karanfil ne bir damla gözyaşı
Bir hal hatır sormayı dener diye bekledim
Şu kışta kıyamette ömrüme düşen karda
Bir dostuma uğrayıp ahvalimi sorar da
Belki de bir merhamet duyar da
Yenilmez gururunu yener diye bekledim
Bir yanda gözlerimde ebediyet uykusu
Bir yanda seni son kez görememek korkusu
O güzel ellerinden içersem bir damla su
Bütün ızdıraplarım diner diye bekledim
Perdesiz pencereme şafakla söktüğün an
Gelip de başucumda boynunu büktüğün an
Pınar dudaklarından ismimi döktüğün an
İçimdeki yanardağ söner diye bekledim
....
...
Cemal Safi
Fakirler çocukların verdikleri sadakaya daha çok sevinirler çünkü bu onları incitmez. Çünkü her şeye ihtiyacı olan çocuklar da onlara benzerler; işte hep bunun için fakirlere daha çok okulların yakınında rastlanır. Büyük bir insan sadakayı acıdığı için verir, ama, çocuğun verdiği sadakada merhamete şefkat de karışır, anlıyor musun? Sanki çocuk parayla beraber bir demet çiçek veriyormuş gibi gelir fakire. Düşün ki senin hiçbir eksiğin yok, onlarınsa hiçbir şeyleri yok. Sen mutlu olmayı dilerken, onlara yalnız 'yaşamak' bile yetiyor. Bütün bu büyük evlerin, güzel arabaların, kadife elbiseli çocukların geçtiği yollarda aç kadınların, çocukların bulunduğunu düşünmek ne acı! Yiyecek bir lokma ekmeği olmamak, Tanrım! Senin gibi iyi, senin kadar akıllı çocukların, koskoca bir şehrin ortasında, çöldeki vahşi hayvanlar gibi aç kalmaları ne kadar acı! Bundan böyle, hiçbir zaman senden sadaka isteyen bir annenin eline birkaç kuruş koymadan geçme!
ANNEN
Pedagojik travma resmen bu
Küçük Lottchen çiçek bahçesine gitmişti. Orada çok güzel menekşeler vardı. Lottchen sevinçle bağırdı:
" - Aman ne güzel çiçekler! Bunlardan bir etek dolusu toplar, anneme bir demet yaparım!
"Ve eğilerek önlüğünü bunlarla doldurdu, sonra da oturarak bir demet yaptı.
" - Tamam! Şimdi koşarak anneciğime bunları götürüp veririm. Kimbilir ne kadar sevinecek... Belki bunun için bana birkaç öpücük de verir. "O, annesini daha fazla memnun edebilmek için evvelâ mutfağa koşarak oradan bir bardak aldı, çiçekleri içine koydu, merdivenlerden sevinçle hoplayarak çıktı. Birden ayağı kaydı ve düştü, porselen bardak binbir parça oldu, menekşeler etrafa saçıldı. Şangırtıyı duyan anne hemen odadan dışarıya fırladı. Yerdeki cam kırıklarını görünce, öfkeden gözleri yerlerinden oynadı. Geriye dönerek odadan kocaman bir sopa aldı ve minimini yavruya bu bardakla ne yapmak istediğini sormadan, onun tek bir kelime söylemesine meydan vermeden zavallıyı bağırta bağırta dövdü. "Yavrucak bu düşüşten ve bardağın kırılmasından o kadar korkmuştu ki tirtir titriyor, "Anneciğim! Anneciğim!" den başka bir şey söyleyemiyordu.
"Fakat bu hiç bir şeye yaramadı.
"Anne:
"- Seni hayvan seni böyle güzel bir bardağı kırarsın ha?.." diyerek onu bir parti daha dövdü.
"Ve bunun neticesi olarak da çocukta daima haksız yere dövüldüğü kanaati uyandı. Bunu uzun zaman unutmadı ve bir daha onun annesine bir çiçek demeti getirdiğini gören olmadı.
