Rüzgarlı Masa
Sevdiğim ne varsa,
Henüz veda ederken özlerdim
Ondandır bu yorgunluklarım
Dinlensem geçmez ki
Beklesem dinmez ki
Kavuşmak lazım bana
Vedasız bir dünya
Ümit içinde gelecek
Bir masa lazım bana
Karşımda sen gülecek.
Ne zaman ki içimde bir rüzgâr esip çiçeklerimi alıp götürse,
Bu da gelir geçer dediğim şeylerin
masum olmadığını anladım
İstemesem bile kabullenmek zorunda kalmam
ne kadar acı verici
Dökülmesi gereken binlerce kelime varken
sessizliğe sarılmak,
Olan biteni bir türlü aklımın almaması,
her vakit kapı dışında kalmak,
Ne zordur adım attığım yolların
aslında aynı çıkmazda son bulması
Neden dizlerim güçlü kuvvetliyken
tutunmazsam düşecek gibiyim
Avazım çıktığı kadar bağırmak istediğim
tepeler nerede benim
Uğruna yalın ayak koştuğum köşe başındaki
dondurmacı geldi aklıma
Neden çocukluğumu özlüyorum
neden dokunsalar ağlar gibiyim.
Aşksız ve paramparçaydı yaşam
Bir inancın yüceliğinde buldum seni
Bir kavganın güzelliğinde sevdim
Bitmedi daha sürüyor o kavga
Ve sürecek
Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek
Bir inancın yüceliğinde buldum seni
Ne yola geldik, ne yolu terk ettik.
İşte şimdi buradayız.
Yol bizi bekler.
Yol, hiç bitmez
Yola devam.
Yolu hiç bırakmadık, özgürlük savaşımız hep sürdü.
Uğruna ölecek bir fikir bulamadım demişti bir şair.
Daha çok şiire ihtiyacımız var, daha çok sevmeye, yolda olmaya…
Hey sen, hiçbir zaman umut olmadığını söyleme bana, çünkü umut asla