Gözler kördür. İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman gerçeği görebilir.
Siz istiyorsunuz ki, çöllerin ortasında susuz bıraktığınız insanlar size gül bahçesi sunsun.
Okur Takip Önerileri
Bir ömür korkarak yaşamak, rahat bir uyku uyuyamamak. Her gün, her gün ölüm korkusu, ölüm acısı… Korku hapishanesinde tek başına ağlamak işkencenin en korkuncudur. Bir de korku insanın tek başına ölmeye kalmasıdır...
Sayfa 163
İnsan korkularıyla yönetilir. Korkularınızın bilincinde olun…
Yüreğinde korkuyla yaşayanlar yaşamış sayılmazlar.
Sayfa 151
ÇARESİZLİK...
Ben ayla konuşan kızlar kadınlar gördüm. Sıkışmış insanlar her şeyle konuşurlar. Yeter ki insan çaresiz kalmasın. Yağan yağmurla düşen karla, esen yelle konuşur…
Sayfa 143
Bir İngiliz atasözü; “Yüz tavşandan bir at oluşturulamayacağı gibi, yüz kuşkudan da hiçbir zaman bir delil oluşturulamaz.” diyor.
Sayfa 563
Hatta dilimizin adı bile Türkçe değil, Osmanlıca'ydı. Tarihimizin de Osmanlı tarihi olduğu gibi. Reddedilen, inkar edilen Türk adına kimsenin sahip çıkmaması için her tedbir alınmıştı. Umumi kanaate göre Türk, kaba, görgüsüz ve kabiliyetsiz bir varlıktı.
Sayfa 47
Ve cehalet denilen zifiri karanlık içinde, ruhları her yanından örülü bir zindanda gibi mahpus kalmıştır.
Ölüm, belki de cismani hazların en büyüğüdür…
Eğer, kendi emeklerimize, kendi ideallerimize göre yaşama imkânını bulamadıysak, bari kendi ölümümüzle ölelim. Ne doğduğumuz yeri, ne sevdiğimiz kimseleri, ne yüzümüzü, ne kalbimizi kendimiz seçebildik.
Fakat ölümün her türlüsünü seçmek bizim elimizdedir.
Aramızda asırlık mesafeler var. Bu mesafeleri geçip de, ona kadar nasıl erişebileceğim?
Onlar gibi olmak, onlar gibi giyinmek, onlar gibi yiyip içmek, onlar gibi oturup kalkmak, onların diliyle konuşmak… Haydi bunların hepsini yapayım. Fakat, onlar gibi nasıl düşünebilirim?
Sadri Alışık öldü, Nubar Terziyan, Sami Hazinses, Turgut Özatay, Belgin Doruk öldü. Siyah-beyaz Türk filmleri vardı. Ayhan Işık içeride ders çalışırken mum ışığında onu okutmak için gizlice dikiş diken bir annesi vardı. Araba çarpıp da kör oluveren Ediz Hun’un ameliyatını yapan doktorlar ne de babacandı. Ya o boğaza bakan tanıdık tepedeki çam ağacının altında el ele tutuşmalar. Kızlar, aşkından verem olurdu o günlerde. Hepimiz Kemalettin Tuğcu kitaplarından fırlamış iyi çocuklardık.
