Bilmezler yalnız yaşamıyanlar,
Nasıl korku verir sessizlik insana;
İnsan nasıl konuşur kendisiyle,
Nasıl koşar aynalara,
Bir cana hasret,
Bilmezler...
Hasret ve sevda öyle bir şey ki, onun parçasına düşen insan, önce hayatı anlamsız kabul eder... Bunalır gün geçtikce insan. Yaşamadığı hükmüne varır düşüncesi. İnsan bir başkalaşımı her şekilde geçirir... Bazı değerler bile, özelliği kaybolur, en ileri geçer yürekteki hisler...
ben doğma büyüme evciyim göç benim harcım değil
hasret bana çabuk dokunur yalnızken karanlıktan korkanm
mesela mevsim kışsa yağmur yağıyorsa mesela annem de yoksa yanında mesela, şimşek de çakıyorsa ben çok korkarım. ağlanm
-ana bana kurşun dök, dua oku. üfle ana ana ben daha çok küçüğüm. bana ninni söyle ana
yalnızım. bunu hep söylüyorum
Sayfa 21 - veyayınevi
gece
bir tabut gibi çöker omuzlarıma
bir ölünün iççekmesi olur rüzgâr
hüzünle düşünürüm uzaktaki bir evi yıldızlar sayılmaz: hasret uzakta
hasreti bir ben bilirim
bir de gecenin gözlerindeki baykuş
baykuş kötü kuş baykuş çirkin kuş
onu hüznümle güzelleştiririm. hüznümle süsler. bir damın üstüne oturturum
süsler. damımın üstüne oturturum
Sayfa 21 - veyayınevi
" İnsanlar daima bir şey 'e hasret kalacaktır."
"Oku oku bitmez" dedi Gönül..
Bu hasret, bu hicran zelzelesinden
Beni kurtarmaya gücünüz yetmez
Çünkü mutsuzluğun mekteplerinde
Istırap dersleri alıyorum ben
Sayfa 23 - Timaş YayınlarıKitabı okuyor
