İkisi birden olmuyordu : Hem dünyadan öç almak, hem dünyada kalıp yaşamayı sürdürmek.
Sayfa 69Kitabı okudu
Sürekli bir şeyler yapmak "zorundaydı" insan, yapmalı mıydı, yapmamalı mıydı, keşke yapsaydı ya...
Sayfa 81Kitabı okudu
Yükselmek hiç sorun değildi. Ama sonra yere nasıl inerdi insan?
Sayfa 10Kitabı okudu
Ben rüyalarda da aynıyım...
Bu yüze hiç durmadan bakmak gelirdi içimden, elimden geldiğince de bakardım, derste olsun, teneffüste olsun. Ama gizliden gizliye bakardım, kimse görmeden, Carolina'nın kendisine bile belli etmeden çünkü çok utangaçtım ben.
Düşlerimde daha az utangaçtım. Düşümde onu elinden tutuyor, ormana götürüyor, onunla agaçlara tırmanıyordum. Bir dalın üzerinde, onun yanında otururken yüzüne bakıyordum, iyice yakından ve ona öyküler anlatıyordum.
Yükselmek hiç sorun değildi. Ama sonra yere nasıl inerdi insan?
Sayfa 10Kitabı okudu
Sürekli bir şeyler yapmak "zorundaydı" insan, yapmalı mıydı, yapmamalı mıydı, keşke yapsaydı ya .. . kendisinden hep bir şeyler bekleniyor, isteniyor, alınıyordu: Onu yap! Bunu yap! Ama şunu unutma! Ötekini hallettin mi? Neredeydin şimdiye kadar? . . Hep baskı, hep üsteleme, hep zaman darlığı, hep gözünün önüne tuttukları saat . . . O zamanlar pek ender oluyordu insanı rahat bıraktıkları ..
Beni altüst eden, sıtma nöbetine tutulmuş
gibi titreten şey Fräulein Funkel'in kızıp köpürmesi olmamıştı, beni titreten dayak ya da eve kapatılma cezası
ya da herhangi bir şeyden duyduğum korkunun verdiği
heyecan da değildi. Bunun gerçek nedeni, bütün dünyanın başlı başına adaletsiz, kötü, adi bir kalleşlikten başka
bir şey olmadığını kavramamdı.
Beni altüst eden, sıtma nöbetine tutulmuş gibi titreten şey Fräulein Funkel'in kızıp köpürmesi olmamıştı, beni titreten dayak ya da eve kapatılma cezası ya da herhangi bir şeyden duyduğum korkunun verdiği heyecan da değildi. Bunun gerçek nedeni, bütün dünyanın başlı başına adaletsiz, kotü, adi bir kalleşlikten baska bir şey olmadığını kavramamdı. Bu köpekçe kalleşliğin nedeni de ötekilerdi. Yani bütün herkes. Öbür insanlann hepsi, ayrımsız. Başta, bana doğru dürüst bir bisiklet almayan annem; hep onun dedigini onaylayan babam;
ayakta bisiklete binişime kis kis gülen ağabeyim ve ablam; Frau Dr. Hartlaub'un başıma bela kesilen o igrenç iti; akın akı gelip göl caddesini tıkayan, benim de zorunlu olarak geç kalmama yol açan gezinti meraklıları;
fügleriyle insanın içine afakanlar salan, insanı işkencelere sokan besteci Häßler; uyduruk suçlamaları, diyez tuşundaki o iğrenç sümügüyle Fräulein Funkel... ta, sevgili Tanrı dedikleri, insan bir kez gereksinim duyup yalvar yakar yardımını isteyince ödlekçe bir suskunluk perdesine bürünüp adaletsiz yazgıyı kendi akışına bırakan o zata varıncaya kadar herkes. Neyime gerekti böyle bana karşı birleşmiş bir koca bir kalabalık? Bana neydi böyle bir dünyadan? Böyle aşağılık bir dünyada, hayır, benim yerim olamazdı. Boğulacaksa ötekiler boğulsundu kendi kalleşliklerinin içinde!
Televizyonumuz yoktu. " Benim evime televizyon cihazı girmeyecektir! " diye ferman çıkarmıştı Giuseppe Verdi'nin öldüğü yıl doğmuş olan babam. " Çünkü televizyon izlemek, ailece oda müziği yapma adetini öldürür, gözleri mahveder, aile hayatını sarsar; toptan ahmaklaşmaya yol açar. "
Sayfa 79Kitabı okudu
Tabii yaşamımın bu döneminde de bana hayatı zehir eden şeyler vardı.
Sayfa 77Kitabı okudu
"E, beni rahat bıraksanıza artık!"
Sayfa 89Kitabı okudu
Yükselmek hiç sorun değildi. Ama sonra yere nasıl inerdi insan?
Sayfa 10Kitabı okudu