Lokman Demir
@hicranimsinn
Viranşehir, 23 Mayıs
504 okur puanı
Mayıs 2018 tarihinde katıldı
Söyleyemezsen de özlersin !
Bir şehri, bir barakayı dersin.
Korkutur özledim demek,
Uzaklaşır diye korkarsın,
Seni özledim demek ağır gelir bazen...
Şehrini özledim dersin...
Aynı gökyüzünün altındayız işte,
Şehrini özledim sevgili...
L.D
Öyle sessizce öldüm ki defalarca
Hiçbir zaman anlaşılmadı yokluğum..
Hayatın omuzda bir yük olduğu
Nice yalnız geceler, nice akşamlar
Tanrı biliyor ya kaç kere öldüğümü
İnandım ölüme, aşka inandığım kadar..
Satır satır yaşadım yazdıklarımı
Ne saadetin ne güzel günün şairiyim
Kimse acımasın bana, istemem
Ben aşkın ve ölümün şairiyim
Ümit Yaşar
Okur Takip Önerileri
Bizim Pencereler Yele Karşıdır
Muhabbet Dediğin Karşı Karşıdır
Girer Isen Bu Sinemde Neler Var
Gülüp Oynadığım Ele Karşıdır
Karacaoğlan
Susuz, soğuk dudaklardan döküldü birkaç hece.
Bak, gökyüzü berrak, yağmur var ve ıslandım.
Her dervişin dimağında yer eden bir bilmece.
Yıl 57, yer Nedim divanında bir gece.
Huzurlu bir ses yükseliyor Sıla-i Rahim'den.
Ölmenin tam zamanı hazır hava güzelken.
Çeşminden dökülmüş doğarken kıvırcık saçların,
Bir ezanla fısıldanmış en güzel isim; ADIN.
Şair Lütfü
Insan sahip olamadığı hiç bir şeyi sevmemeli !
Belki de sırf bu yüzden sevilmedim...
Sevemedim kendimi...
L.D
En güzeli neydi biliyor musun;
Sen beni, ben de Seni sevmeden öncesiydi,
İçimi dökecek birisi vardı hiç değilse,
Oysa ne çok anlaşıyorduk öncesinde,
Kalbimizle konuşmadan önce.
Sevmek pişmanlığım değil ama
İçini dökecek birisini kaybetmek daha zormuş.
Saymadım, gidişinin kaç takvimi soldu,
Bilmiyorum...
Her yaprak dün benim için
Kaç mektup, kaç mesaj yazdım, kaç şiir sildim
Kaç geceleri sabah ettim bilmiyorum,
Kimbilir belki yine silerim, yüzlerce yazıp sildiğim yazılar gibi bunuda
Olsun, sana yazar gibi olacak.
Belki bir gün anlatırım, içimden taşanları,
Yazarım...
Neyse;
Buda yeni bir yarım kalmışlık olarak kalsın
Yazılacak binlerce kelime var,
Hepsini tek kelimeye sığdırmak zor gelmez ama;
Özledim...
L.D
Dolar insan, taşar taşar, kimse bilmez
Apansız bir boşlukta bulur kendini
Kimsenin istemediği bir yalnızlığı sahiplenir
Kahkahalara saklanmış yaşlar birikir içinde
Taş derler, sinirli, kalpsiz, tahammülsüz
Dumansız bir yangındır saran içini, bilinmez
Konuşamaz, yazamaz, anlaşılmaz
Bir taşa yaslar başını, insandan yumuşak
Dolar insan, dünyaya sığmaz
Kelebeğin ölüşüne hayran olur
Her giden tren içinden gider
Her yolcu ardında onu unutur
Her el sallayış başkasına
Bütün mezarlar onu çağırır
İçinin boşluğuna uçurumlarda bitirmek ister
Bitmez, yitip giden zamanın ardından bakar sadece
Dolar insan, dolar taşar kimse görmeden
Ağlar, anlaşılmaz, yaşlara gücü yeter sadece
Ölür her gün gömülmeden topraksız....
L.D
Yalnızlığı etrafımdaki kalabalıklardan öğrendim;
Kimsenin beni anlamamasından
Başını omuzuna, dizine koyup dinlenebileceğin birinin olmamasından
Karanlıklara saklanıp, köşe bucak kaçarak, gözlerimdeki yaşları ellerimle silişlerimden öğrendim,
Şarkılara, şiirlere bile dökememekten içini
Dumansız yanışlardan
Hani derler ya "insan vücudunun yüzde yetmişi suyken insanın içi nasıl yanar'ı anladığım anda
Gidişlerin ertesinde, kimsesizliğimi gördüğümde öğrendim..
İçimi içime bile dökememekten öğrendim,
Bu yalnızlık çok fazla; anlatamıyorum...
L.D
Tezat nedir bilir misin Hafız?
"Yan yana" sözcüğü ayrı yazılırken
"Apayrı" sözcüğü bitişik yazılıyor...!
Oysa unutmuyor insan
Alışıyor sadece,
Mevsimler geçiyor, yüzü değişiyor soğuğun
Bir yolcu gibi, yorgunluğun verdiği umarsızlıkla çekiliyor bir kenara
Dinlenmekten ziyade, insan içinde birikenleri nefeslerle atmak için
Yağmura inat, içinin yangınıyla çöllere dönüşünü, kuraklığını düşünüyor
Yol gidiyor üstümüzden, gökyüzü ayaklarımızın altından kayıyor
Unutmuyor alışıyorsun,
Acı en güzel yerinden vuruyor zaten
Yüreğinden, yorgunluğundan, boş verememezliğinden
Bir Temmuz akşamında, çarşambayı sabah edemeyen
Karanlığa teslim olmuş yeşiller kadar ışık
Ve hiç gömülmeyen bir ceset kadar kalabalıklaşıyor insan
Yüzünde dünyayı gülümseten tebessümlere aldanıyor herkes
Nefes almaya alışmış, gömülmemiş bir cesedim sadece...
Unutmuyorum...
L.D
Oturdum bir köşeye hayatımı sorguladım.
Kimlere ne yapmışım
Kimler için ömrümü vermişim
Kimlerin derdine koşmuşum
Kimler için kendimi parçalamışım
Kimler için uykusuz kalmışım
Kimler için hayatımı ertelemişim
Kimleri sevmişim
İnsan şöyle bir bakıyorda
Verdiğin onca emeğe değmemiş
Giden hep bizden gitmiş İnsan yorulunca anlıyor ..
Bugün anladım ki bu hayatta isteyebileceğim, arzulayabileceğim hiç bir hevesim kalmamış.
Sadece üzgünüm...
L.D
Sürekli olarak kendi fotoğrafını yemek masasını yediklerini içtiklerini gittiği gezdiği mekanları paylaşmak uzmanlar tarafından "psikolojik bir rahatsızlık olarak" nitelendiriliyor. Bu rahatsızlığın sebebi ise üstünlük duygusu empati noksanlığı kendini özel zannetme beğenilme ihtiyacı ve hayranlık beklentisi olarak sıralanıyor..