"Ah yalan dünya" yeter ki kırmadan kırılmadan göçelim...
"Sevgili dost, kim kazandı? Atom bombasını Hiroşima'ya atan mı? Everest'in tepesine ilk kez varan mı? Doksanıncı dakikada maçı alan mı? Diriler mi, ölüler mi? Çobanlar mı, sürüler mi? Efendiler mi, köleler mi? Kim kazandı? Sevgili dost, herkes kaybetti. Ölüm kazandı."
Bir gün gözlerini görmese, ölebilirdi.
...
Gülüyorum.
İnsanı güldürecek biriyle karşılaşmak ne güzel bir değişiklik...
•
Sayfa 25Kitabı okuyor
Kız Çocuğu
Kapıları çalan benim kapıları birer birer. Gözünüze görünemem göze görünmez ölüler.
Hiroşima'da öleli oluyor bir on yıl kadar. Yedi yaşında bir kızım, büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce, gözlerim yandı kavruldu. Bir avuç kül oluverdim, külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için hiçbir şey istediğim yok. Şeker bile yiyemez ki kâat gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı, teyze, amca, bir imza ver. Çocuklar öldürülmesin şeker de yiyebilsinler.
Hiroşima'ya atom bombası atılmasının üzerinden dokuz yıl geçmiş olsa da, insanlar hâlâ bu hastalık (lösemi) yüzünden ölüyordu. Bomba, havayı insanların içinden uzun süre çıkmayan ve adına radyasyon denen bir tür zehirle doldurmuştu.
Sayfa 12Kitabı okudu
