hividar
@hividaar
Kaburgalarını kırdığım dünyası
Saçına kemik budadığım piç.
İstifa dilekçesi
147 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Acımayı unuttum
Sevinmeyi unuttum
Ben her şeyi artık unutuyorum
Bunca kokuşmuşluğun içinde acı çekmektense arkanda neler bıraktığını düşünmeden gitmek gerekir. Ne kadar uzağa gidebildiğin önemli değildir. Mesafeler bahane değildir, gerçekten gitmek isteyene. Ya da mesafeler bahane değildir, gerçekten sevene. Yani giderim gitmesine de... Öncelikle, fazla akbili olan va... Neyse boşverin. Zaten ben burada değilim. Üstelik siz de yoksunuz.
sonra umursamamayı öğrendim
olağan terk edilişleri ve hayal kırıklıklarını
hayat dört çizik attı göz altlarıma
dört nasihat koydum heybeme, onlarla gömüleceğim
doğdum, büyüdüm, yenildim
geldim, gördüm, sıkıldım
sevdim, sevildim, yalan
duydum, dokundum
eyvallah...
Okur Takip Önerileri
..kafası bir kitaplıktı; ama ayrı ayrı ve hiçbiri tamam olmayan ciltlerle dolu bir kitaplık.
Hiçbir şeyden umudu kesmemeli. İnsan kendini bir bıraktı mı yandı!
Sonra da yazmak, yazmak, dönen bir tekerlek gibi, bir makine gibi yazmak! Yarın, öbür gün, daha öbür gün hep yazmak!
Bir ara bütün gücümü toplayıp
Toptan haykıracağım!
Niçin ben iyilik, güzellik, yücelik gibi şeyler konusundaki anlama gücüm arttıkça bataklığıma daha çok gömülüyor ve boğulacak duruma geliyordum?
Her şeyi tam anlamıyla algılamak, bir hastalıktır.
Ne aksi bir adamım ne de uysal biriyim. Ne namuslu ne alçak ne de onurlu biriyim. Ne bir kahramanım ne de bir korkak. Ben, hiçbir şey olamadım.
ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
ben sana mecburum sen yoksun
hep yanıldık mı kim bilir
inanmak gelmiyor içimden
o yanlış tren bindiğimiz midir
azala azala unutulduğumuz
"Benim burada ne işim var?" diye düşündüğünüz oldu mu hiç?
Bir labirentin içindeymişsiniz ve kaybolduğunuzdan eminmişsiniz de, her bir dönemeci kendiniz yarattığınız için bu tamamıyla sizin suçunuzmuş gibi hissettiğiniz? Üstelik dışarı çıkmanızı sağlayacak birçok yol olduğunu da biliyorsunuz çünkü labirentten çıkmayı başarmış, dışarıda gülüşüp oynayan insanların seslerini duyuyorsunuz. Çalı çitlerin arasından arada bir görüyorsunuz onları . Yaprakların arasından gelip geçen şekiller halinde. Öyle mutlu görünüyorlar ki onlara değil, bu işi onlar gibi yapamadığınız için kendinize kızgınsınız. Oldu mu hiç? Yoksa bu labirentte kalan bir tek ben miyim?
..bazen öğrenmenin tek yolu yaşamaktır.