"Hiçbir şey değişmedi, ama yine de her şey başka bir biçimde var olup gidiyor. Anlatamıyorum. Bulantıya benziyor bu, ama aynı zamanda onun tam tersi."
“Ben” deyince bir boşluk duygusuna kapılıyorum. Öyle unutulmuşum ki kendimi iyice hissetmek elimden gelmiyor. Benden kalan tüm gerçeklik, var olduğunu hisseden varoluş sadece.
"Bulantı yakamı bırakmadı, yakın zamanda bırakacağını da sanmıyorum. Ama artık ona katlanmıyorum, bu geçici bir huysuzluk ya da bir hastalık değil: O benim."
●●●●●●●
Gerçekten bu kitabı nasıl anlatsam bilemiyorum. Yalnızlığın, huzursuzluğun, arayışın kitabı bu kitap.
Sartre'nin edebiyat alanındaki ilk eseridir ve ilk olmasına rağmen büyük ilgi görmüştür. Kitap, ana karakterimiz Roquentin'in geçirdiği değişimi anlatıyor. (Bu değişimi yukarıda bıraktığım üç alıntıyla az bile olsa anlayabilirsiniz.) Okurken aynı değişimi, sorgulamayı düşünmemek, yaşamamak elde değil. Varoluşçuluğu anlatan en iyi kitaplardan birisi.
Gerçekten okurken o kadar sorguladım ki... İnsan okurken kendisiyle ve kitaptaki karakterle bir bağını buluyor. Roquentin'i anladığım, kızdığım ya da çözemediğim zamanlar oldu. Tıpkı karakterin kendini araması gibi hem onu hem kendimi aradım durdum.
Kendimi aradım, yüzleştim, kaybettim, yabancılaştım, anladım... Bunları yaparken hissedilen duyguyu açıklamak çok zor. Yazarın dediği gibi: "Anlatamıyorum. Bulantıya benziyor bu, ama aynı zamanda onun tam tersi."
Sartre'nin o karanlık dünyasından kopmak çok zor. Üzerine saatlerce konuşulacak, tartışılacak bir kitap. Sizi sorgulamaya itecek bir kitap. Mutlaka okunmalı.
