Hüzünlü kadınları seviniz. Hüznüne sahip çıkan kadın kadar güzel başka hiçbir şey yoktur hayatta.
Çocukken yanılıyor insan çoğu zaman. Büyümek değiştirir mi durumu? Şimdi büyümüşken, ben büyümüşken, sen büyümüşken,herkes büyümüşken daha çok yanılıyoruz. Öğreniyoruz ve daha çok yanılıyoruz...
Hüzünlü Kadınları Seviniz, Ayşe Akaltun
İçimde sürekli yetişmem gereken bir yerin, geç kalmışlığın ağırlığını taşıyorum. Neye ya da nereye yetişmem gerektiğini bilmeden. Yaşamaya, gezmeye, yeni insanlara, yeni kitaplara, yeni sokaklara, yani aşklara gecikiyordum sürekli, ya da ölmeye. Şimdi bunlara her ay ağrılarla benden kopup giden yumurtalarım eklenip, doğurmaya geciktiğimi hatırlatıyorlardı bana.
Hüzünlü Kadınları Seviniz, Ayşe Akaltun
Güzelsin, gerçekten güzelsin. Sen bakma içine doldurdukları çirkinliklere. Sessizliğin güzel. Susarak anlattıkların güzel. Kulağımı dayadığım döşemeden senin sessizliğin yukarıya yükselsin diye bekliyorum. Ah desen yıkılacak her şey. Odalar, alt katlar, üst katlar, çirkinlikler.
Edebiyat
Hüzünlü Kadınları Seviniz, Ayşe Akaltun
HÜZÜNLÜ KADINLARI SEVİNİZ
Hüznüne sahip çıkan kadın kadar güzel başka hiçbir şey yoktur hayatta...
Sayfa 50 - NotaBene YayınlarıKitabı okudu
Kullanılmış kitapları seviyorum ben.
Sahiplerinin terk ettiği yalnız kitapları...
Sayfa 51
Kadın ve kan bir göbek bağıyla bağlıdır birbirine. Kan görünce bayılan kadınları anlamam ben. Çocukluktan başlayarak kanarız oysa biz, kadınlığımız, anneliğimiz, insanlığımız kanar hep.
Sayfa 27
“burası dünya, tekin bir yer değildir
çekip gitmekle gitmemek arası
kalmanın binbir yaması söküğü ve oyuğu
ve kanlı bir bulutu
giyip çıkarmaması
burası dünya, acının ucuna bucağına
varmanın yol haritası”
《Çiğdem Sezer》
NotaBene YayınlarıKitabı okudu
Kitapların sayfalarını çevirdikçe zamanın parçaları dökülüyor evin ortasına.
Ne deseydim, Senin geç kaldıklarının benimkilerden önce gelecek hep. Rüyamda benden kaçan kara bir trendin. İşbirliği yapmıştın kopmaya çalışan parçamla. Benden uzaklaşınca rengin mutluluğun rengi olacaktı, özgürlüğün rengi. Sustum, yavaşça kaydım yataktan ve hayatından.
Hayat da çocukluğumdaki ev gibi kalabalıktı, bağırmazsam duymazdı sesimi.
Sayfa 80 - NotaBene YayınlarıKitabı okudu
Onunla şehri sevdim; ıssız apartman girişlerindeki öpüşleriyle sevdim, tenha bir sokakta sırtımı dayadığı ağaç kabuğunun sertliğiyle sevdim, meyhane masalarının üstünden tedirgin dokunan elleriyle sevdim.
Kaç erkek bir şehri sevdirebilir insana?
Çocukken yanılıyor insan çoğu zaman. Büyümek değiştirir mi durumu? Şimdi büyümüşken, ben büyümüşken, sen büyümüşken, herkes büyümüşken daha çok yanılıyoruz. Öğreniyoruz ve daha çok yanılıyoruz.
Sayfa 24