Toprakta bir çatlak..
Çatlakta bir mezar..
Mezarda çürümüş bir yaprak..
Kaç çukurdur "düşmüş"lüğüm..?
Nezamandır hüzünlüyüm...?
Kaç bahar önceydi "Ölmüş" lüğüm..?
Sahi, söyleyin vebalim hanginizin yükü..!
Zübeyde✔︎ 29.12.2021
Yıllar önce"Ben Kudüs'üm "şiirinden etkilenerek yazmıştım ..
Ey Allahın biricik peygamberi yusuf!!
Allah!
Bir peygamberle konuşurken sadaka verin diye buyuruyor
Ama benim hiç birşeyim yok
Duamdan
sevdamdan
Mekanın Cennet Olsun Doğan Cüceoğlu
Bugün bana “Var mısın” kitabıyla bütün bir eğitim hayatım boyunca öğrendiklerimden daha çok şey öğreten o güzel adamın ölüm yıl dönümü. Hem hüzünlüyüm hem de sevinçli. Hüzünlü olmamın sebebi böyle güzel insanların da dünyadan birer birer eksilmesi. Mutlu olmamın sebebi ise benim gibi böyle bir çok insana yol gösterip yaşadığı hayatının hakkını vermesi. Sonuçta ölüm bir bitiş değil. Mekanın cennet olsun Doğan Cüceoğlu bana yol göstericim olduğun için teşekkür ederim. Yolumu kaybettiğim zaman senin kitaplarına baş vuracağım çünkü illaki oralarda bir yerlerde benim için, yolumu bulmam için bir şeyler vardır.
Birisi.
Bazen canım sıkkınken sevdiğim bir arkadaşımdan iyi misin mesajı alıyorum. Kötü bir haber alıyorum bazen, çok sevdiğim dostum seni seviyorum diyerek sarılıyor o an. Bugün hüzünlüyüm,her şeyden çok uzak bir yerde bir otel odasında uzanırken kapım çalıyor,başucumda duran masaya kendi elleriyle kahve yapıp getiriyor birisi. O birisi yıllardır hep vardı aslında kıyıda köşede çoğu zaman uzakta ve sessizce..o birisi iyi ki var.
Bu gün kendi mahallemden birinin intihar ettiğini öğrendim. Oysa bir kaç gün önce evden çıkarken gayat mutlu gülerek yanımdan geçip gitmişti. Yıllardır birbirimizi görürdük sessiz sedasız o yoluna ben yoluma giderdim, doğru düzgün iki kelime bile ettmişlişliğimiz yok ama içim öyle buruk ki... sanki benim suçumuş da o gün yanımdan geçerken iki kelime bir şey söylemem lazımmış da, bu günü değiştirebilirmiş, yaşanmamış kılabilirmişim gibi... Bir çaresi olmalıydı. Şimdiyse tek yapabilidiğim onu üç beş kelimeyle anlatmak. Ama mutlu gibiydi... Gülüyordu... Sanki hiç derdi tasası yok, yine karşılaşacaktık. Defalarca yanımdan geçip gidecek ve bende umursamadan yoluma devam edecektim. Değilmiş, göründüğü gibi değilmiş, her gülümseyen mutlu değilmiş, hayat tekdüze ve hep aynı değilmiş. Düşününce koca bir sessizlik oluyor hani cümlenin sonuna ne nokta ne vürgül gözyaşı bırakasım var. Hayat ne de garip, hayat küstah, hoyrat, anlaşılmaz ve insan bir gün vakti gelince ansızın ölecek, bu dünyadan göçecek. Hiç varolmamış gibi unutulacak, çürüyecek. İtirazım yok bu dünyanın kanunu ölüm sağır sessizlik.
İtirazım insanoğlunun fütursuzluğuna...
Hüzünlüyüm, düşünücelerimse dilsiz bir çocuk...
25.12.2022
Şu anda çekilmez bir haldeyim. Yorgunum, uykusuz, hüzünlüyüm. Sanki bir şey beni engelliyor ve özgürleşemiyorum.
Franz Kafka
24.08.2022
Ölümünün 216. gününde yanına geldim saatlerce konuştuk, ağladık, güldük, şarkımızı dinledik…Kulağımda çınlanan bir ses senin sesindi yemin ederim senin sesindi Nehir’in beni unutmasına izin verme dedin. Ben de sana unutturmayacağıma dair söz verdim. Hüzünlüyüm bir o kadar da mutluyum, tuhafım, kelimeler kifayetsiz..
Melekler yoldaşın olsun Nehir’in annesi…❤️🩹🕊️
Ne olurdu kokunun da fotoğrafı olsaydı.
Sesin fotoğrafı, boşluğun fotoğrafı.
Parmak uçlarındaki karıncanın,
ruhtaki üşümenin…
Ölüm kimseyi bu kadar yalnız bırakmazdı.
Deniz sesimi duyar mı dağlar dinler mi anlatsam seni? Hüzünlüyüm desem çare olur mu gökyüzü salar mı bulutları peşine, ilgilenir mi rüzgâr yardım eder mi seni bulmama…
Şu anda çekilmez bir haldeyim. Yorgunum, uykusuz, hüzünlüyüm. Sanki bir şey beni engelliyor ve özgürleşemiyorum.
Franz Kafka
Emire Nişli
Merhaba sevgili kitap dostlarım,
Aranızdan ayrılma kararı aldığımı söylemek isterim. Çok güzel günler geçirdim ve kaliteli dostlar edindim bu site sayesinde. Yalnızca kitap okumak, alıntı ve ileti paylaşmak dışında, farklı kültürdeki şahsiyetlerle tanışmış olmak, fikir alışverişi yapabilmek ve duygu yüklü yorumlarda birleşebilmek inanın çok güzeldi. Ayrıca belirtmeliyim ki hiçbir olumsuzluk yaşamadım kendi adıma, her anlamda. Belki de duruşum ve yaklaşımım da etkendir bu konuda. Bazen uzaklaşmak ister insan, olabildiğince ve sessizce küçük adımlarla birer birer...Nedensiz belki de... Evet olabildiğince hüzünlüyüm, eminim aklında yer edebildiğim, iz bırakabildiğim dostlarım yokluğumu derinden hissedeceklerdir. Bu yüzden açıklama gereği duydum tüm içtenliğimle.
Tüm dostlarıma çok teşekkür ediyorum, sevgiler...