yıl,1900,gece 2..zifiri karanlık,derinden derine acısından inleyen rüzgar,kafasını pencereye,kapıya,duvara,ağaca vuruyor.Rüzgar da eşlik ediyor acıma..sigaramın ateşi gecenin karanlığında sanki ilk gecemizde olan mumu hatırlatıyor...içime çekiyorum dumanını en derinlere,sanki onun kokusunu içime çekiyormuşçasına.Soğuk, bıçak gibi işliyor vücuduma,onun gittiği gün kalbime saplanan acı gibi...fareli köyün kavalcısı gibiyim,sudan ucuz,üç kuruşluk acılarımı dökmek istiyorum karanlığa,Seyhan'ın Akdenize,Yeşilırmak'ın Karadenize döküldüğü gibi..ağlıyorum elinden elma şekeri alınmış bir çocuk gibi,çocuk gibi de masumca sevmemiş miydim zaten...sigaram bitiyor,karanlık çöküyor başıma tekrar tüm heybetiyle..rüzgarda kapıya kadar eşlik ediyor ve odamdayım..sessizlik,göz yaşı,özlem,onsuzluk dört duvar olmuşlar üzerime üzerime geliyorlar...
GURBETÇİ ŞÂİR SERVET YÜKSEL'İN DUYGU SÜZGECİNDEN SÜZÜLEN ŞİİRLER
M. NİHAT MALKOÇ
“Aman ha, gönül kırıp; kırılmaya değer mi?
Boş şeylerin peşinde yorulmaya değer mi?
Ne kaldı elimizde baharından, yazından?...
Bu dünya çiçek olsa derilmeye değer mi?”
(“Değer mi?”- Servet YÜKSEL)
Gönül telimizi
Yalnızım yürüyorum sessizce yine
Kimsem yok yanımda derdimi paylaşacak
Resmin ısıtıyor ellerimi bu soğuk şehirde
Bir bir geçiyorum bomboş sokakları
Arıyorum seni hayallerimde imkansızım
Bulamıyorum…
Gülüşün,bakışın,duruşun geliyor gözümün önüne
Kapıyorum gözlerimi belki hayal gerçek olur diye
Korkudan ağlayamıyorum düşersin gözlerimden diye
Bir damla yaş olarak senin değilim diye
Üşüyorum,
Rüzgar esiyor acımadan sert ve soğuk
İçime işliyor bir nakış gibi sensizliği
Sensizlik
Seni düşünerek yazdığım bu iki sözcükteki tek güzellik sensin!
Sen içimdeki güzelliğin aynasısın
Hiçbir aynaya böylesine uzun ve derin bakmamıştım.
Gözlerinde ara ara dalıp gidiyorum
Gönlümdekinin yansıması, yine ışığıyla içime işliyor
Sevgili;
Gözün ve gönlün bir olması, bir güzellikte.
Ama sen de uzaktasın
Dokunduğumda kaybolan bir hayalsin
Hayatımdaki her şey gibi
Yoksun.
Dünyada diğer güzellikler gibi benim değilsin
Benden ayrısın
Bilinmeyen yerdesin
Yine yaptığım gibi,
Gönlüme zincirler vurup geçiştiriyorum
Biraz sıksa da,
Alışıyorum zamanla.
Avutuyorum ve unutuyorum kendimi ve seni.
Sevgili güzellik,
Uzaktaki güzellik!..
Unutuyorum Seni ne zaman biliyor musun? Uzaklaşınca anılardan her şeyden herkesten, tek kalınca unutuyorum en fazlada mesela, başka şehirlere gidince unutuyorum, anılardan uzaklaşınca unutuyorum. Geziyorum, kafamı dağıtıyorum belki iyi geliyor, belki öyle hissediyorum iyi geldiğini düşünüyorum. Ya sonra ne oluyor biliyor musun anılarımızın olduğu köşelere denk geliyorum sonra çıkamıyorum. İçim içime sığmıyor. Yatıyorum yatağıma kokun geliyor yastığımın üstüne sinen kokun içime işliyor sanki…Kalbim ile düşüncelerimin arasında kaybolup gidiyorum. Peki ya Sen gerçekten unuttun mu beni? Düşünsene başkasıyla beraber görsen beni dayanabilir misin? Ben kendime soruyorum ama sonra kendi kendimi yiyorum. Diyorum ya kendi kendime işte ne yaparsam kendi kendime yapıyorum. Senin haberin yok hiçbir şeyden. Bunu da buraya bırakıyorum seversin buralarda gezmeyi bir gün denk gelirsen oku diye