Friedrich Nietzsche’nin son kitabı olan bu eser kendisinin de tanımladığı gibidir: ‘Herkes için ve Hiç Kimse için bir kitap’. Tüm görüşlerini iki kapak arasında sıralayarak her konuda hazmetmesi zor aforizmalar insanı bulunduğu yerden çekip alıyor. Zaman geçtikçe kitap olgunlaşacak içimde, şu an tohumları ektim. Okurken birçok düşünce sardı benliğimi: yaşamın anlamsızlığı, benim çırpınışım, insanın yaşamın anlamını tam olarak anlayamayacak kadar çaresiz oluşu, insanın kendisini aşması gerektiği.. İşte burada durdum, insan kendini aşmalı ama nasıl? Bu böyle birdenbire olmuyor diye buyurdu Zerdüşt, uçmayı uçarak öğrenemezden hemen! Uçmayı öğrenmek, kendimi sevip sarmak, her seferinde kendimi alıp her seferinde kendime dönmek dileğiyle!
Kitaptan alıntı:
Kiminin yalnızlığı hastanın kaçışıdır; kiminin yalnızlığıysa, hastalardan kaçıştır.
