Hayatımızda bazı dönemler olur, üst üste birçok şeyi kaybettiğimiz, elimizi attığımız, kalbimizin uzandığı, meylettiğimiz ne olduysa hepsinden boş döndüğümüz dönemler. Böyle zamanlarda insanın içinde büyük boşluklar oluşuyor, neyle doldurulacağını bilemez oluyor insan. İşte ben de böyle bir dönemdeydim. Kitap okumayı bile yapmaz olmuştum ki içimdeki tüm yarım kalmışlıkları tamamlayacak eylemin yalnızca kitaplara koşmak olduğunu fark ettim. İşte böyle bir anda Gül Yetiştiren Adam ile rastlaştım. Kitabı okudukça kendimi bu çağın dışında bırakıp güllerle dolu bir eve yerleşmek istiyordum. Doğrusu okumam boyunca iki farklı, gerçekten çok farklı, hayatın nasıl kesişeceğini bekledim özellikle de sonlara yaklaştıkça bu kesişimi aradı gözlerim ama daha önemli, dikkatimi çekmesi gereken daha farklı meselelere geldi konu. Gül Yetiştiren Adam'ın namazdan çıkan insanlara seslendiği o sayfaları okurken yerimden kalkmak, bir şeyler yapmak istedim. İnsanlar için, Müslümanlar için, kendim için bir şeyler yapmak istedim. Kurtuluşun yollarını en çok kaybettiğimiz, o yollardan en çok saptığımız bu çağda bizlere yol gösterecek yegâne eserlerden biri olduğunu ve kendi kubbesine bir tuğla daha eklemek isteyen her insanın okuması gerektiğini düşünüyorum, zira kendi kubbesine bir tuğla ekleyebilen insan İslam'ın kubbelerine de bir tuğla eklemiş demektir.
selametle.
