Kitabı ilk görüşüm psikoloji okumak istediğim için okumam bölümüm için de etkili olacak kitabları araştırırken oldu. Ankara'da yazıldığını öğrendiğimde ise almaya karar verdim (Ankara'ya ayrı bir sevgi besliyorum.)Bir yerde ‘’Bu kitap liselerde ders olarak okutulmalı’’ yazdığını görmüştüm okumadan önce. Kütüphanemde duruyordu ve okumak
Hakan Günday'ın okuduğum ilk kitabı. Kitaba hızlı trenle Ankara yolculuğu yaparken başlamıştım o yüzden benim için yeri çok ayrı. Ayrıca cümleler, kelimeler, tasvirler,hikaye... Ankara gibi hissettiriyor. Reading slump'ıma bir ilaç gibi gelen, asla elimden düşüremediğim bir kitap oldu. Kitabın anlatılış biçimini, hikayenin orijinalliğini ve akıcılığını çok sevdim. Hakan Günday okumak cidden sağlam bir psikoloji gerektiriyormuş.
'Ağzımdan bilinçsizce çıkan ilk sözler, 'Eve gitmek istiyorum,' mırıltılarıymış. Evimin tam olarak neresi olduğunu ben de bilmiyorum ama böyle söyledikten sonra hüngür hüngür ağlamışım.' İnsanlığın yitirildiği nokta ve kitabın özeti bu işte. Aidiyet duygusunun noksanlığı en keskin kılıçtan bile tehlikeli. Girişte de belirtildiği üzere silik bir adamın sıradan bir hikayesi. Gün içinde yürürken yanımızdan kaç tane böyle adam geçiyor? Hepimizin sınıfındaki/işindeki her gün yüz yüze geldiğimiz o 'soytarılar'ın kaç tanesi ileride aynı sonu yaşayacak?
