Ben, Andreas Ivanov, ilk kez bir kadına yaklaşırken ödüm kopuyordu.
Sayfa 196Kitabı yarım bıraktı
güneşin parlaklığı mezarda yatana bile hoş gelir. eğer ümit varsa yaşlılığa bile dayanılır.
…çok da mutluyum. Tanrı’ya şükür; bir yer be kadar ıssızsa, o kadar iyi. İnsanları görmeye dayanamıyorum ve burada hasta köylülerden başka kimseyi de görmeyeceğim; onlarda muhtemelen hiç dokunmazlar yarama. Ayrıca herkesi de benimki gibi ücra beldelere dağıttılar. Benimle mezun olan arkadaşlarım, savaş için yeterli olmadıkları gerekçesiyle (1916 ikinci alım gönüllü milisleri) kabul edilmediler ve ülkenin her köşesinde yerel kliniklere gönderildiler. Kimin umurundaki bu? Arkadaşlarımdan yalnızca İvanov ve Bomgard’la ilgili bilgi alabildim. İvanov, Arhangelsk bölgesini seçmiş - zevk meselesi sonuçta - Bomgard ise, bir kadın feldscher’in dediğine göre, bundan üç kasaba ötede, ıssız Gorelovo beldesindeymiş. Önce bir mektup yazmak istedim ona, sonra vazgeçtim. Hiç kimseyi görmek, dinlemek istemiyorum.
Can yayınlarıKitabı okudu
oysa ben açık seçik konuşuyorum; ancak yürek taşımayan biri benim sözlerimi anlayamaz...
niçin aşkın karşılığı aldanış, gerçeğin karşılığı yalan oluyor?
Beni, insanların katı yürekliliği öfkelendiriyor.