hade biraz beyin jimnastiği
Bir ülke vardı;
Hemşireler kapı kapı gezip mamanın faydalarını, çocukları daha zeki yaptığını, anne sütünün ise zararlarını (!) anlattılar. Anneler kendi sütlerini kesip o mamaları alıp çocuklarına yedirdiler. Ne de olsa devletin kapısına gönderdiği "okumuş" insandan daha iyi bilecek değillerdi ya "cahil" halleriyle.
Bir ülke
Hebimize not olsun dostlarım.
Biri şöyle demişti bino ; yemesen büyüyemezsin dedikleri şey meğer kazıkmış.
Bazı şeyleri yaşamadan öğrenemiyorsun.
Hiç kimseyi, hiçbir şeyi zorlama. Konuşmalar, arkadaşlıklar, ilişkiler, sevgi...
Kendiliğinden olması gereken şeyler için savaşma, gerçekleşmesi gereken her şey olacak, olmayacak şeyler olmayacak. Yılların kalbine öğrettiğini unutma;
Didem Madak’ı analım bugün. Siyah beyaz hayatın renkli tebessümüne sahip kadını, bodrum kat kızını, yürekte derin, ince, kıvrımlı sızılar bırakan şiirlerin şairini, gökyüzünden duyulan ahların yankısı, Füsun’un kızı ve Füsun’un annesi Didem Madak 24 Temmuz 2011’de aramızdan ayrıldı, geriye 3 derin şiir kitabı ve bir acımasız ölü anne sesini
ÖYLE BİR YOLA GİRDİK Kİ ARTIK BİZİ DURDURAMAZSINIZ!
Yalan, haksızlık ve çaresizlikten ibaret, derme çatma yasalarınızla, hapislere doldurup, tank ve panzerlerinizle üzerimize yürüyerek, boydan boya kurşuna dizseniz de kitlelerimizi, biz yolumuzu bulduk, geleceğimizi gördük ve şimdi, okun yaydan fırladığı noktadayız. Yürüyoruz…
Bizi durduramazsınız çünkü ‘Güneşli Güzel Günlerimizi’ gördük, şimdi
alışmak bir toplumun en büyük kusurudur
Haber, insanların iftar sonrasında rehavetle esnemeye başladıkları bir vakitte geldi. Bu iftarlardan bazıları görkemli iftarlardı. Büyük otellerin salonlarında devletluların, yükselme arzusundaki bürokratların, kendilerini göstermek isteyen yerel yöneticilerin katıldığı, şu bitmez nimetler için dua edilenlerden. Böyle iftarlara alıştık artık,
İyi ki...
Bugün beni yaratanın;bana armağan ettiği,aynı zamanda beni armağan ettiğine inandığım biricik varlığın-'Annem'in-doğum günü...Bazen içimi sonsuz bir acı kaplıyor,'O'nsuz yaşayamayacağımı düşündüğüm bir an geliyor ve o anın sonsuz olduğu düşüncesi içimi kemiriyor.Şu an belki binlerce belki milyonlarca belki de milyarlarca evlat annesiz(öksüz kalmış