Kalbim Yankılanıyor, Kâh Şer - Kâh Âlâ
İçi boş kitaplar gibiydin sevgilim, yalnızca kapağına aldanıp satın aldığım.
Seyrettiğim kabir bir vücut gibiydin sevgilim, dilin put ve erdemsiz.
Muhtemele bağlı olarak yaşayan biriydin sevgilim, yalnızca muhtemeldin.
Kelebek ve arı gibiydin sevgilim, ömrü kısa, iğnesi kaktüs gibiydin.
Kalemimin imha timi gibiydin sevgilim, adlandıramadığım kelimelerimin.
Bir posta kutusu gibiydin sevgilim, beklenen, bekleten, gelmek bilmeyen ve içi hep boş!
Zamanla açılmış yaralarımız gibiydin sevgilim, kabuk tutmayan, kaşınan ve iyileşmeyen, yine, yeni, yeniden kanatan iyileşmeye izin vermeyen.
Bir mektup gibiydin sevgilim, zarfını açınca yıkan, yakan, bilinci yakan ve kayıp bir diyar gibiydin.
Sonsuz bir okyanus gibiydin sevgilim, derin, karanlık, tehlikeli, korkunç ve içinde yüzmesi yasak, his, aşk ve ölüm gibiydin.
Can kırıklıkları ile dolu bir elim şiir kitabının sağanak yağmurlu hikâyesi gibiydin sevgilim, kahırlı, cinnete uygun ve sen sevgilim; hiç yazılmadın, hiç okunmadın, kendinden habersiz yığınla biriken hüznün arasında hep yaşandın.
Ben mi iyileşmeyen
yarayım,
Herkes mi keskin
bıcak.
Amine Gzat
446.jpg){kind=small}
Geçmiş olsun diyor; sanki bilmiyor hiç iyileşmeyen, kanayan bir yara olduğunu..
Z.
Küçük İskender'in dediği gibi: "Ben mi iyileşmeyen yarayım yoksa herkes mi keskin bıçak? Sormadım. Sadece kanadım."
