Zimanê me
contens, contenu, inhalt. innehall,
içindekiler, tedexul û yên me...
Zimanê me zimanekî zor zor,pir û gelek û zaf dewlemende. Bi rastî hela tewr-xwedê kêmanîya wan bide- (pardon! nede) hin zimanzanên me hene ku bi kar û bar û şuxul û xebatên xwe yên îlmî-zanistî zimanê me hîn dewlemendtir dikin, ber bi pêş de dibin.
Hela tewr gava ku bi
Dema yek ji bû tiştekê ked dide, heqê keseke din nîne wê tiştê wekî beredayî jê re şîrove bike. Sidqa mirova tê şikestin, dibe ku ew mirov êdî dev ji ked dayîna gelik tiştan berbide ji ber wê şîroveyê, dev jê neberde jî di hûndirê xwe de ew xwestek bûyîn derbeyan dixwe. Jiyan pêwîstî van şîrove yên ne di cih de nake, pêwîstî ked û baweriyê dike.
Bi xwendina xêzên wê re dinyaya Mihemedê Dilşûşe bi temamî wêran dibe. Peyv bi peyv derzên dilê wî mezintir dibin û xêz bi xêz dilê wî dibe kulmek xwelî. Peyv bi peyv dinyaya wî ya şûşeyi dişike. Neynikên wî dişikin. Sindoqên wî yên şûşe dişikin. Dîwarên şûşe yên mala wî diderizin. Dide ser rê û her wê peymanê dixwîne. Bi her xwendinekê re, xwîn ji dilê wî dipijiqe û diherike. Xwe li nav kuçeyan dide û her ku diçe xwîn bêtir jê tê.
Sayfa 49 - Avesta
1950'lerde İngiliz filozof J. L. Austin (1962), yazılı ve sözlü iletişimlerin yalnızca tarafsız ve pasif ifadelerden oluşmadığını, hatta 'söz edimlerinin' etkili bir biçimde dünyayı şekillendirdiğini iddia etmiştir.
Tiştek jê bêmanetir nîne piştî bîst û yek salên dîlbûnê, yek were û behsa azadiyê ji te re bike. Azadiya min a herî mezin û tikûtenê ne vegera li dinyayê bû, lê ew bû ku ji min bigerin ez li sehrayê bijîm. Ez piştrast bûm tiştekî ji wê dinyayê fêm nakim. Tirseke min a mezin ji bajar û mirovan hebû. Piştî çend salan di zindanê de, êdî tu qûmê û mirovan ji hev nas nakî.
Sayfa 12 - Avesta
Keleha Şahîn
Yemamê bi şev jehir xisti bû ava kelehê. Rebî û eskerên wi hemiyan jê vexwari bû. Yemamê li ser soza xwe sekinî bû. Ro- manî biketana kelehê jî, tê de tu peyayê zindî wê peyda ne ki- rana.
Yemamê xencer bi dest, di ber cendekan re borî, li wan hûr bû, ew wek bijîşkekî seh kirin. Rih di tiwan de ne ma bû. Piştî ko qaîliya xwe pê anî; li ber cendekê yarê xwe sekinî, xencer di singa xwe rakir û ket ser kelaşê Rebî kurê Cabir. Xwîna Yemanê a sor û germ li wan aliya, qey vê xwînê ew digihandin hev.
Sayfa 84Kitabı okudu
