Həyatın ən dərin sirri kəşf etmək yox, yaratmaqdır. Özünü kəşf etmirsən, yenidən yaradırsan. Odur ki kim olduğunun axtarışında olmaqdansa kim olmaq istədiyini müəyyən etməyə çalış.
Mütləq nəsə etməli olduğumuz illüziyası iliyimizə qədər işləyib. Mütləq nəsə fikirləşib tapmalıyıq, nəsə etməliyik. Mənasız olsa belə, insan nə iləsə məşğul olmalıdır. Ürəyimizin sıxılmasını istəmirik, amma mən ürəyimin sıxılmasından zövq aldığımın fərqinə varmışam. Biz ürəyin sıxılmasını düzgün qiymətləndirmirik. Qrequsa deyirəm ki, xoşbəxt olana qədər ürəyimin sıxılmasını istəyirəm. Sıxıntının nə vaxtsa məmnunluğa çevriləcəyinə əminəm, amma Qrequsdan belə düşünməsini gözləmirəm.
İhtiyacımız olanları yeteri kadar annemizden alma deneyimini tekrar tekrar yaşadığımızda kendi kendimize de ihtiyaçlarımızı karşılayabileceğimizi öğrenmeye başlarız. Bir anlamda "kendi kendimize yeterlilik" algısını tamamlayabilmek için yeterli olduğumuzu annemizle hissederiz.
Demək istədiyim budur: biri ilə tam münasibət qura bilməzdən əvvəl, ilk növbədə özünlə münasibət qurmağı bacarmalısan. Əgər öz tənhalığımızı qucaqlaya bilmiriksə, başqasını tənhalığa qarşı qalxan kimi istifadə edirik. Yalnız qartal kimi yaşaya bilən insan - heç kimin səni izləməsinə ehtiyac duymadan, sevgisini başqasına verə bilər; yalnız bu halda həmin şəxs başqasının böyüməsi və inkişafı ilə məşğul ola bilər.
Musiqi məni o saat müəllifin həmin əsəri bəstələyəndə keçirdiyi vəziyyətə salır, həmin aləmə aparır. Mən musiqiyə qovuşub, onunla birlikdə bir vəziyyətdən başqasına, bir aləmdən o birinə düşürəm, amma bunun nə üçün, nədən olduğunu bilmirəm.