İnsan kendini bulmalı, özünü elde etmeli.
Durup dinlemiyorlar; eğilip bükülmez bir düzenle ortaya çıkıp yok oluyorlar; toparlanmalarına, kendileri için var olmalarına zaman kalmıyor. Koşuyor, acele ediyor, yanımdan geçerken bana sertçe çarpıyor ve yok olup gidiyorlar. Onları durdurmak isterdim. Ama birini durdursam, elimde iğrenç, baygın bir sesten başka bir şey kalmayacağını biliyorum. Ölümlerini kabul etmeliyim, hatta istemem gerekiyor bunu. Edindiğim izlenimlerin pek azı bu kadar acı ve güçlüdür.
Sayfa 40
Açıklayamıyorum onu. Hiç kimseye. İşte, yavaşça suyun dibine doğru, korkuya doğru kayıyorum.
Sayfa 23
Bu sevinçli, akıllı uslu insan sesleri arasında yalnızım.
"Yalnızım şimdi. Ama yapayalnız değilim. O düşünce var karşımda, bekleyip duruyor. Koca bir kedi gibi tostoparlak olmuş; bir şey açıkladığı yok, kıpırdamıyor da. "Hayır," demekle yetiniyor. Hayır, benim başımdan serüven geçmedi."
Sayfa 62Kitabı okuyor
"Sonra bir şey ansızın kırılıverir. Serüven bitmiştir artık. Zaman gündelik rutinine bürünür."
Sayfa 64Kitabı okuyor
Bir çeşit korkuyla kendi kendine sordu: "Peki ama, bana göre olan nedir öyleyse?"
Sayfa 310 - Can Yayınları, 12. Baskı
"Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan."
Sayfa 214 - 43. BaskıKitabı okudu