Sevgili Zweig,
16 Mayıs 1928 Sorrento
Çok ilginç bir kitabınızı bana ithaf ettiğiniz için size teşekkür etmekte çok geciktim; ama bu gecikme, kitabı okumak isteğimin ve okumaya vaktimin olmayışının sonucudur. Son iki aydır «jubile,. kutlamalarının gürültü patırtısı, çalışmalarımı ve günlük işlerimi aksattı. Bir de, birkaç gün sonra gerçekleşecek
-ve nihayet ikimiz
kaçtığımız aşkların toplamıyız-
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç
milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun
bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.
en gizli yerimize çağıriyoruz acıyı. ve hep yenik düşüyoruz, çağırmakla!
babam elin eskilerini giyerdi.
ben bu yüzden ezik olurum bayram sabahlarında.
yani bir sömürgede doğan kırılgan olur.
çünkü insan öldüğü yaşta..
seni isteyen yanım
ölümsüz yanımdır.
bulutsuz da yağan nedir?
şimdi öğreniyorum ki, gözyaşi!
bu resimden çıkıp
gidiyorum.
seni isteyen yanım aşk yanımdır.
Bir çocuk o ise usulca söylemeli -büyüdün artık bilyelerini sakla
Ölüm ölmekten anlamlı.
Sayfa 272 - Agora kitaplığı
Ve sen haftanın deniz ertesi günleri geliyorsun.
Her aşk; yaşamadıklarımızın özetidir, diyorum.
Gülüyorsun.
Seni daha önce öpmüş olmalıyım.
Yoksa nasıl bulurum yüzünde gülen ağzımın yerini.
ve nihayet ikimiz
kaçtığımız aşkların toplamıyız.
sokakta yaralı bir it koşturuyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun
ve birkaç milyon yıldır tutmadın ellerimi
benimle çıkmıyorsun bu yolculuğa
ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim
Prof. Sabri Şakir Ansay'ın Ardından
"Hayatını istihkar edercesine, titiz bir çalışma tarzı vardı: Hocalığının son gününe kadar çalıştı; mesleğine sönmez bir aşkla bağlı idi; ölümün bile kendisini kürsüsünden ayırmasını istemezdi. Bütün korkusu, mesleğinden ayrılmaktı. Bu korkudan dolayı uzun müddet kendisine bir jübile yapılmasına izin vermedi.
«Bu benim ölümümdür» derdi ve hakikaten de öyle oldu 32 senesi hocalıkla geçen ömrünün 70 inci yılın idrak ettiği gün, bu vesile ile yapılan tören salonundan kendisini ancak kollarımız arasından çıkarabildik. Merasimi müteakip evine dönüşünde, çocuklarına «artık ben öldüm» demişti. Bu söz, hem samimi, hem de doğru idi; o günden itibaren hoca, dünyasına küsmüştü, sıhhati birden bire
bozuldu ve kendisini vefakâr eşinin ihtimamına terketti ve nihayet
ölüm onu da elimizden aldı."
Gürsoy, Kemal Tahir, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt 19, Sayı 1, 1962, s. 15
