Teğmen Drogo, ilk görev yeri Tatar Çölü sınırındaki Bastiani Kalesine tayin edilir. İsteği, tecrit edilmiş bu kaleden bir an önce ayrılmak olsa da hayatının otuz yılını bu kalede geçirir. Drogo'yu bu kalede tutan varoluşuna anlam katacağını düşündüğü, çıkacak bir savaşta düşmana galip gelerek kahraman olmak ve umutla beklenen bu olayın, gerçekleşmesini beklemektir. Tam otuz yıl, bu umuda tutunarak ayakta kalan, acıya, yalnızlığa, aldatmacaya, rutine göğüs gerer Teğmen Drogo.
Ancak asıl düşmanı bambaşkadır. Yenilmesi imkansız ve düşman diye adlandırılabileceklerin en zalimi. Bu düşmana yenilmemenin yolu henüz bulunmamış olsa da yapılabilecek en doğru şey hayatta mutluluğu, huzuru yakalamak, hayatı doya doya yaşamak olmalı. İşte ancak o zaman gerçek bir kahraman olunabilir.
İnsanı bu hayatta ayakta tutan en büyük inanç "umut". Bir umudun peşinden giderken yitirilen zaman, gençlik, kaçırılan fırsatlar, yabancılaşma, yalnızlaşma ve bunların yanı sıra sanırım en kötüsü umudunun gerçekleşmemesi veya artık her şey çok geç olması. Ödenen tüm bedellerin, verilen tüm tavizlerin belki bir hiç uğruna yaşanıyor olması. Ancak, umut olmadan insan nasıl yaşayabilir ki?
Okurken farkında olmadan derin bir melankolinin içinde buluyorsunuz kendinizi. Kitap bitti ama vermiş olduğu hüzün hala devam ediyor.
Keyifli okumalar.
