Dil-siz
O kadar çok ses var ki... Gürültüye döndü konuşmalar. Dinlemenin erdemini unuttuk. Sözüm kesildi diye öfkelenenleri seyrederken "sessizliğimi bozdunuz" diye sitem edenleri menkıbelerde bıraktık. O kadar düştük ki konuşmanın ağ(z)ına. Sesler yükseldi. Sözler irtifa kaybetti. Dil kalbin önüne geçti.
Kalbe sessiz bir yerinden tutunmadan yükselen söz bulandı. İdrakin derinlerine uğramadan gırtlağa vuran söz ses toylaştı. Gizli sancılardan, isimsiz pişmanlıklardan filizlenmeyen vaazlar tıkızlaştı, sığlaştı. Parlak metal tadı verir oldu. Parladı sadece, içi boşaldı.
Kolay söylememeli sözü insan. Titremeli sesi belki. Nefesine ateş bulaşmalı. Kolayca söy-le-ye-me-me li! Sözü, kolay da duymamalı insan. Yaralanmalı. Sendelemeli. Vurulmalı. Kalbini kanatmalı. Vicdanından toz kaldırmalı kelimeler. Dili tutulmalı. Yutkunmalı sessizce. Gırtlağından bir şey geçmemeli iki yönde de. Ne bir lokma yutabilmeli ne iki hecelik "lok-ma"yı diyebilmeli.
Yüksek ses ve gürültü merhamet edilme ümidimizi alıyor elimizden. Anlaşılmaktan uzaklaşıyoruz sesimiz yükselttikçe. Anlayışla karşılanmayacağız gürültü çıkardıkça. Sessizlik ve merhamet doğru orantılı. Sessiz kalana merhamet ediliyor.
Sen ki muhabbet gülistanıma revnak bağışlayanım, efendimsin,
Sen ki arzum, emelim, hicranım ve elemimsin... Ayrılığından dolayı yardım dilenmeye takatim yok senden, kapında kendini kaybedenlere gıptayla geçen ömrümde bir takate de ihtiyacım kalmadı artık. Sevgili eşiğinde ölene değil sağ kalana şaşmak gerekir, der bir bilge ama ben senden uzakta, aşkınla hasta, ama aşk sayesinde sıhhatteyim. Araya bunca yılın hasreti girmişken bir gün seni görmeye dayanabilir miyim bilmem, ama her sabah seni görüyor ve yüzünden aldığı güzellik ile insan içine çıkıyor diye güneşe, eşiğini döne dolaşa senden nur çalıyor diye her akşam mehtaba bakıyorum, bilesin. "Bugün nasılsın ey kâinatın başı dönmüş yıldızı?" diyorum ona, hasbıhal ediyorum; "Ne haldedir sevgilim, hoş mudur, sofaca mıdır İstanbullar sultanı bugün?" diye tekrar soruyorum. "Hiç benim bulunduğum yerden daha kederli bir âleme doğdun mu sen; hiç aşkta altüst olmuş bencileyin bir firkatzede üzerine parladın mı?" diye sitem ediyorum bazen... Velhasıl günlerce ve gecelerce güneşlere ve aylara durmadan ve dinlenmeden seni soruyorum, hâlâ bir haberini alamayışımı şikâyetle söylüyor, anlatıyorum. Senin beni unutma ihtimalini hatırlayıp çıldırıyorum bazı günler ve bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyeceğimden korkup kahroluyorum. Sonra tevbeler ediyorum. Seni unutma ihtimalini düşündüğüm için.
Bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyeceğimden korkup kahroluyorum.
Ayrılığından dolayı yardım dilenmeye takatim yok senden, kapında kendini kaybedenlere gıptayla geçen ömrümde bir takate de ihtiyacını kalmadı artık. Sevgili eşiğinde ölene değil sağ kalana şaşmak gerekir, der bir bilge ama ben senden uzakta, aşkınla hasta ama aşk sayesinde sıhhatteyim. Araya bunca yılın hasreti girmişken bir gün seni görmeye dayanabilir miyim bilmem, ama her sabah seni görüyor ve yüzünden aldığı güzellik ile insan içine çıkıyor diye güneşe, eşiğini döne dolaşa senden nur çalıyor diye her aksar mehtaba bakıyorum, bilesin. "Bugün nasılsın ey kâinatın başı dönmüş yıldızı?" diyorum ona, hasbihal ediyorum; "Ne haldedir sevgilim, hoş mudur, safaca mıdır İstanbullar sultanı bugün?" diye tekrar soruyorum. "Hiç benim bulunduğum yerden daha kederli bir âleme doğdun mu sen; hiç aşkta altüst olmuş bencileyin bir firkatzede üzerine parladın mı?" diye sitem ediyorum bazen... Velhasıl günlerce ve gecelerce güneşlere ve aylara durmadan ve dinlemeden seni soruyorum, hâlâ bir haberini alamayışımı şikâyetle söylüyor, anlatıyorum. Senin beni unutma ihtimalini hatırlayıp çıldırıyorum bazı günler ve bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyeceğimden korkup kahroluyorum. Sonra tövbeler ediyorum. Seni unutma ihtimalini düşündüğüm için.
Sinan Yağmur - Aşkname
Ayrılığından dolayı yardım dilenmeye takatim yok senden, kapında kendini kaybedenlere gıptayla geçen ömrümde bir takate de ihtiyacını kalmadı artık. Sevgili eşiğinde ölene değil sağ kalana şaşmak gerekir, der bir bilge ama ben senden uzakta, aşkınla hasta ama aşk sayesinde sıhhatteyim. Araya bunca yılın hasreti girmişken bir gün seni görmeye dayanabilir miyim bilmem, ama her sabah seni görüyor ve yüzünden aldığı güzellik ile insan içine çıkıyor diye güneşe, eşiğini döne dolaşa senden nur çalıyor diye her aksar mehtaba bakıyorum, bilesin. "Bugün nasılsın ey kâinatın başı dönmüş yıldızı?" diyorum ona, hasbihal ediyorum; "Ne haldedir sevgilim, hoş mudur, safaca mıdır İstanbullar sultanı bugün?" diye tekrar soruyorum. "Hiç benim bulunduğum yerden daha kederli bir âleme doğdun mu sen; hiç aşkta altüst olmuş bencileyin bir firkatzede üzerine parladın mı?" diye sitem ediyorum bazen... Velhasıl günlerce ve gecelerce güneşlere ve aylara durmadan ve dinlemeden seni soruyorum, hâlâ bir haberini alamayışımı şikâyetle söylüyor, anlatıyorum. Senin beni unutma ihtimalini hatırlayıp çıldırıyorum bazı günler ve bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyeceğimden korkup kahroluyorum. Sonra tövbeler ediyorum. Seni unutma ihtimalini düşündüğüm için.
bu güller acaba vaktiyle umutsuzlukla solmuş, hayatının baharında bu dünyadan ayrılmış bir sevgili için miydi? Belki geride kalan değil, ölmüş olan sunuyordu bu gülleri hayatta kalana. Bir sitem bu. Belki ölünce onun o ince ak parmakları ekilmiştir toprağa oracıkta ve güller olarak geriye, dünyaya dönmüşlerdir yeniden.
