“içimde dinmeyen bir yangın var… tut elimden, sımsıkı sarıl bana, bir kere de sevinçten ağlama lütfuna erdir beni…”
uzunca bir yakarışın son cümleleri bunlar. babaerenler’e ait. ardındaki yorgunluğu, hasreti, sancıyı hissettiğimde irkildiydim. bu kudretin vardığı mahalde nasıl acı olabilir? başım yere düştü istemsiz, ağır geldi bir an bedenim,
seninle başım dertte, ne yapsam bilmiyorum.
bazen gidecek hiçbir yerin olmuyor, az önce beraber kadeh kaldırdığın herkes kendi yoluna giderken sen ise şehirde belli bir saatten sonra bütün iş yerleri kapanınca geriye sarhoşlar ve açken uyuyamayanlar için köfte ekmek satan dolmuşlardan birinin önünde duruyorsun, ekmeğin taze olmadığını biliyorsun, köftenin içindeki baharatın kalitesiz olduğunun da farkındasın, ama yine de oradasın, sarı saman kağıdına sarılı o yarım ekmek, kanında seni cennetten kovmaya yetecek kadar alkol ve dolmuşun içinden yükselen selami Şahin'in sesi.